Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 27 kwietnia 2010 r., sygn. II SA/Wr 126/10

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Zygmunt Wiśniewski, Sędziowie Sędzia WSA Olga Białek, Sędzia WSA Mieczysław Górkiewicz (spr.), , Protokolant Asystent sędziego Wojciech Śnieżyński, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 13 kwietnia 2010 r. sprawy ze skargi Wojewody Dolnośląskiego na uchwałę Rady Miejskiej w K. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie uchwalenia zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego stacji narciarskiej w K. obszar 2 oddala skargę.

Uzasadnienie

Skarżący Wojewoda Dolnośląski jako organ nadzoru wniósł na podstawie art. 93 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym ( Dz. U. z 2001r. Nr 142, poz. 1591 z późn. zm., dalej u.s.g.) o stwierdzenie nieważności uchwały Rady Miejskiej w Kowarach Nr XLVIII/247/09 z dnia 30 listopada 2009r. w sprawie uchwalenia zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego stacji narciarskiej w Kowarach- Podgórzu obszar 2. Uchwale tej zarzucił istotne naruszenie art. 15 ust. 2 w związku z art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm., dalej u.p.z.p.) oraz §7 pkt 7 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. Nr 164, poz. 1587). W uzasadnieniu skargi podano, że w zawartym w §3 pkt 6 i 7 uchwały tzw. słowniczku określono pojęcia obowiązującej linii rozgraniczającej (jako linii, której przebieg oznaczony na rysunku ma charakter wiążący i nie może ulec przesunięciu) oraz orientacyjnej linii rozgraniczającej (jako linii, której przebieg może podlegać modyfikacjom - " o ile ustalenia szczegółowe i indywidualne nie stanowią inaczej, orientacyjne linii rozgraniczające mogą być przesuwane w zakresie 5,00 m, jednak pod warunkiem, że nie spowoduje to naruszenia ustaleń dotyczących minimalnej szerokości ciągów komunikacyjnych"). W §4 uchwały ustalono, że oznaczenia orientacyjnych linii rozgraniczających określone na rysunku planu, są ustaleniami obowiązującymi. Na rysunku planu naniesiono orientacyjne linie rozstrzygające, które rozgraniczają tereny o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania oraz charakter terenów wyznaczonych tymi liniami. Według art. 15 ust. 2 pkt 1 u.p.z.p. w planie miejscowym określa się linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania. Według §7 ust. 7 rozporządzenia wykonawczego rysunek planu powinien zawierać linie rozgraniczające oraz ich oznaczenia. Unormowania te nie pozwalają na wprowadzenie do planu różnego rodzaju linii. Linie mają na celu rozdzielenie terenów o określonym przeznaczeniu. Wprowadzenie linii orientacyjnych nie pozwala na jednoznaczne ustalenie przeznaczenia danego terenu, ponadto zezwala na uznaniowe, następujące poza planem miejscowym ustalenie tego przeznaczenia. Określenie przeznaczenia stało się niejednoznaczne, pozwala na warunkową zmianę przeznaczenia, a tym samym częściową dowolność kształtowania polityki przestrzennej. Brak jednoznacznego określenia przeznaczenia terenów w istotny sposób narusza art. 15 ust. 2 pkt 1 u.p.z.p., o czym orzekł WSA w Krakowie w wyroku z dnia 26 lutego 2007r. sygn. akt II SA/ Kr 1161/06. Według wyroku WSA w Kielcach z dnia 17 kwietnia 2009r. sygn. akt II SA/Ka 166/09 przesunięcie linii rozgraniczających może nastąpić tylko na zasadach i w trybie określonym ustawą. W wyroku WSA w Krakowie z dnia 23 marca 2007r. sygn. akt II Kr 1148/07 stwierdzono, że wykluczone jest zawieranie w planie miejscowym norm otwartych, pozwalających jakimkolwiek podmiotom na indywidualne uzgadnianie odstępstw od uchwalonego planu. Zgodnie z art. 28 ust. 1 u.p.z.p. każde naruszenie zasad sporządzania planu powoduje nieważność uchwały rady gminy. Wprowadzenie linii rozgraniczających oznaczało naruszenie zasad przez wprowadzenie możliwości dowolnego kształtowania przebiegu linii, a tym samym dowolnego kształtowania przeznaczenia różnych terenów. Jak wskazał NSA w wyroku z dnia 10 czerwca 2009r. II OSK 1854/08 miejscowy plan powinien określać przeznaczenie terenu w sposób czytelny i budzący jak najmniej wątpliwości interpretacyjnych. Wobec tego, że przedmiotowy plan stanowi integralną całość planistyczną, uzasadniony jest wniosek o stwierdzenie jego nieważności w całości.