Wyrok NSA z dnia 10 czerwca 2009 r., sygn. II OSK 1854/08

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Zygmunt Niewiadomski (spr.) Sędziowie sędzia NSA Alicja Plucińska-Filipowicz sędzia del. WSA Jerzy Siegień Protokolant Renata Sapieha po rozpoznaniu w dniu 29 maja 2009 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej Rady Miasta Krakowa od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 18 kwietnia 2008 r. sygn. akt II SA/Kr 757/06 w sprawie ze skarg E.S.. i innych na uchwałę Rady Miasta Krakowa z dnia 6 lipca 2005 r. nr LXXXIV/833/05 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru " Wzgórza Św. Bronisławy" oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 18 kwietnia 2008 r., sygn. akt II SA/Kr 757/06 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, po rozpoznaniu skarg E. S. i innych, stwierdził nieważność zaskarżonej uchwały Nr LXXXIV/833/05 Rady Miasta Krakowa z dnia 6 lipca 2005 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Wzgórze Św. Bronisławy".

Sprawa dotycząca oceny legalności ww. planu miejscowego toczyła się już przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Krakowie ze skargi Wojewody Małopolskiego. Wyrokiem z dnia 29 maja 2006 r., sygn. akt II SA/Kr 1329/05 Sąd stwierdził nieważność powyższej uchwały w części. W uzasadnieniu wyroku Sąd pierwszej instancji powołał się m. in. na przepis art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), który określa zakres kontroli sądu ze względu na przedmiot zaskarżenia. Dlatego też, zdaniem Sądu Wojewódzkiego, zaskarżona uchwała podlegała kontroli sądowej wyłącznie w części zaskarżonej a więc w ww. zakresie § 5 ust. 2 i 3, § 6 ust. 1 pkt 4 lit. a/ i ust. 2 pkt 5, § 10 ust. 1 pkt 8, § 12 ust. 1 pkt 1 w § 15 ust. 2 pkt 6, oraz § 18, w części odnoszących się do terenów otwartych. W ocenie Sądu określenia: ZO1, ZO2, ZO3 i ZO4, zastosowane w uchwalonym planie nie pozwalają w sposób jednoznaczny ustalić jednego rodzaju przeznaczenia terenów nimi oznaczonych. Z uchwalonego planu wynika, że obok użytkowania rolniczego tych gruntów, przewidziano różnorodne formy zieleni niskiej, zakrzewienia i zadrzewienia śródpolne oraz zieleń o charakterze parkowym. Ta ostania kategoria budzi poważne zastrzeżenia Sądu pierwszej instancji, gdyż zieleni o charakterze parkowym nie da się zaliczyć do parków wiejskich, albowiem plan miejscowy obejmuje tereny położone na obszarze miasta Krakowa. Poza tym dla terenów otwartych, obok użytkowania rolniczego, dopuszczono również inny sposób użytkowania. Tym samym uzasadniony jest zarzut Wojewody Małopolskiego, że doszło do przemieszania funkcji rolniczej i nierolniczej. Nie rozgraniczono również terenów o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania. Załącznik graficzny do § 18 ust. 1 i 2 do uchwały Rady Miasta, na którym zaznaczono linie rozgraniczające obszar terenów otwartych (ZO1, ZO2, ZO3, ZO4), nie pozwala w sposób jednoznaczny ustalić wyłącznie rolnicze przeznaczenie tego obszaru ani rozgraniczyć tereny o przeznaczeniu rolniczym od terenów o przeznaczeniu nierolniczym, leśnym i nieleśnym. W ocenie Sądu Wojewódzkiego przemieszanie funkcji terenów, prowadzi do możliwości zagospodarowania gruntów rolnych i leśnych na cele nierolne i nieleśne bez zgody właściwego organu. Wprawdzie rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz.U. Nr 164, poz. 1587) dopuszcza stosowanie w projekcie rysunku planu mieszanych i uzupełniających oznaczeń barwnych i jednobarwnych oraz literowych i cyfrowych, jednakże stanowi to wyjątek, który podlega wykładni ścieśniającej, i nie może pozostawać w sprzeczności z regulacją ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Nie jest wreszcie dopuszczalne objęcie liniami rozgraniczającymi terenów o rożnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania bez rozgraniczenia tych terenów od siebie. Powołane rozporządzenie z dnia 26 sierpnia 2003 r. daje możliwość stosowania mieszanych oznaczeń, ale nie daje podstaw do ustalania mieszanych sposobów przeznaczenia terenów bez wyraźnego rozgraniczenia terenów o różnym przeznaczeniu. Wszystkie te względy, zdaniem Sądu pierwszej instancji przemawiały za stwierdzeniem nieważności uchwały w części zaskarżonej.