Wyrok WSA w Gorzowie Wlkp. z dnia 21 stycznia 2010 r., sygn. II SA/Go 970/09

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Mirosław Trzecki Sędziowie Sędzia WSA Ireneusz Fornalik Sędzia WSA Michał Ruszyński (spr.) Protokolant st. sekr. sąd. Agata Przybyła po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 stycznia 2010 r. sprawy ze skargi M.K. na orzeczenie Komendanta Wojewódzkiego Policji z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie kary dyscyplinarnej oddala skargę.

Uzasadnienie

U Z A S A D N E N I E

Orzeczeniem Nr [...] z [...] października 2009 r. Komendant Miejski Policji uznał mł. asp. M.K. winną popełnionego czynu polegającego na tym, iż [...] lipca 2009 r., będąc wyznaczona do pełnienia służby w jednoosobowym patrolu pieszym, odmówiła wykonania polecenia przełożonego kom. A.Z. Kierownika Rewiru Ruchu Drogowego Komisariatu Policji polegającego na udaniu się w rejon służbowy, tj. przewinienie dyscyplinarne określone w art. 132 ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz.U. z 2007 r. Nr 43, poz. 277 ze zm.), w związku z art. 27 § 2 tej ustawy i § 13 ust. 1 Zarządzenia nr 21 Komendanta Głównego Policji z dnia 20 maja 1993 r. w sprawie funkcjonowania organizacji hierarchicznej w Policji i na podstawie art. 135j ust. 1 pkt 3 i art. 134 ust. 1 ustawy o Policji, wymierzył karę dyscyplinarną nagany.

W uzasadnieniu orzeczenia organ I instancji wskazał, że wina policjantki została jednoznacznie potwierdzona na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego, a ocena dotychczasowej służby miała wpływ na wymierzenie najniższej kary dyscyplinarnej -- nagany, pomimo wysoce nagannego przewinienia dyscyplinarnego.

Z orzeczeniem tym nie zgodziła się mł. asp. M.K. i wniosła odwołanie do Komendanta Wojewódzkiego Policji, wnioskując o uniewinnienie.

Pierwszoinstancyjnemu rozstrzygnięciu odwołująca się zarzuciła brak obiektywizmu oraz niezbadanie i nieuwzględnienie okoliczności przemawiających na jej korzyść. Wskazała na to, iż w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia zapisano, że mł. asp. M.K. oświadczyła kom. A.Z., iż boi się pełnić służbę w patrolu jednoosobowym. Nadto w dalszej rozmowie poinformowała, że nie czuje się bezpiecznie, a po wydaniu polecenia, oświadczyła, że nie pójdzie sama do służby -- na co przełożony kom. A.Z. pouczył ją, że nie wykonując jego polecenia popełnia przewinienie dyscyplinarne. W ocenie M.K. takie zachowanie przełożonego, który nie tłumacząc motywów swojej decyzji, jedynie w ostrym i nieznoszącym sprzeciwu komunikacie wyraża swoją wolę jest wysoce dla niej krzywdzące. Gdyby kom. A.Z. wykorzystał swoje doświadczenie zawodowe i wytłumaczył policjantce, że jej obawy są bezzasadne, reakcja odwołującej się byłaby zupełnie inna.