Wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 9 grudnia 2009 r., sygn. II SA/Rz 442/09

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący WSA Robert Sawuła Sędziowie WSA Magdalena Józefczyk /spr./ WSA Joanna Zdrzałka Protokolant Anna Zięba po rozpoznaniu w Wydziale II Ogólnoadministracyjnym na rozprawie w dniu 9 grudnia 2009 r. sprawy ze skargi A.K. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] kwietnia 2009 r., nr [...] w przedmiocie wymeldowania z pobytu stałego -skargę oddala-

Uzasadnienie

II SA/Rz 442/09

U Z A S A D N I E N I E

Decyzją z dnia [...] lutego 2009r. Nr [...] Prezydent Miasta działając na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974r.o ewidencji ludności i dowodach osobistych (Dz. U. z 2006r. nr 139, poz. 993 ze zm. zwana dalej ustawą) po rozpoznaniu wniosku H. K. orzekł o wymeldowaniu A. K. z pobytu stałego w R.

z lokalu przy ul. M. [...].

W odwołaniu skarżąca A. K. zarzuciła naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie zasad postępowania administracyjnego oraz błąd w ustaleniach faktycznych, co do dobrowolności opuszczenia domu i możliwości powrotu oraz niepodjęcia środków prawnych umożliwiających posiadanie nieruchomości.

W uzasadnieniu podała, że w ramach ochrony wielokrotnie wyzwała Policję o umożliwienie wejścia do domu, aby spotkać się z dziećmi i zabrać rzeczy osobiste. Policjanci odmawiali sporządzenia notatek z interwencji. Skarżąca dwukrotnie wystąpiła do Sądu Rejonowego w R. o ochronę posiadania, ale nie została zwolniona z kosztów postępowania sądowego (sygn. akt.... /06 - nie wskazała numeru sprawy; i [...]). Stwierdziła, że nawet gdyby został wydany wyrok o ochronę posiadania to i tak nie mogłaby z niego skorzystać ze względu na agresywne zachowanie H. K. Zgromadzony majątek zagarnął H. K. Organ administracji nie powinien decydować, kto ma prawo mieszkać w domu przy ul. M. do czasu zakończenia postępowania o podział majątku. Twierdzenia organu, że utrzymywanie zameldowania stanowiłoby fikcję jest sprzeczne z zasadą praworządności, gdyż skarżąca jako współwłaścicielka ma prawo mieszkać w tym domu. Zaznaczyła, że w aktach administracyjnych sprawy nie ma jej wniosku z dnia 21 lutego 2009r. o zawieszenie postępowania. Zarzuciła, że organ nie poparł wystarczającymi dowodami, że wersja H. K. o opuszczeniu domu przez skarżącą jest bardziej wiarygodna. Zeznania świadków skarżącej nie potwierdziły, że z własnej woli opuściła dom wraz ze starszą córką. H. K. przyznał, że zabrał klucze od domu i nie wyraził zgody na zamieszkiwanie skarżącej w tym domu, a w trakcie rozprawy nie kwestionował zeznań świadków skarżącej. Organ potwierdził jedynie fakt trwałego przymusowego wyrzucenia z domu bez prawa ponownego wejścia do domu. Organ naruszył zasadę prawdy obiektywnej, bowiem okoliczności sprawy nie zostały w pełni wyjaśnione. Dodała, że była skazana za brak zameldowania tymczasowego, w lokalach, w których przebywała, a to dowodzi, że została z domu wyrzucona. Faktu opuszczenia skarżąca nie zarejestrowała na nośnikach informatycznych, a sprawa ta działa się przy udziale dzieci i stron.