Wyrok WSA w Łodzi z dnia 1 października 2008 r., sygn. III SA/Łd 162/08

Dnia 1 października 2008 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi Wydział III w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Janusz Furmanek, Sędziowie Sędzia WSA Monika Krzyżaniak (spr.), Asesor WSA Ewa Alberciak, Protokolant Tomasz Porczyński, po rozpoznaniu w dniu 17 września 2008 roku na rozprawie sprawy ze skargi J. M. na decyzję Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w Ł. z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia choroby zawodowej 1. uchyla zaskarżoną decyzję; 2. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku.

Decyzją nr [...] z dnia [...], znak: [...], wydaną na podstawie art. 104 § 1 i 2 K.p.a. oraz art. 5 pkt 4a ustawy z dnia 14 marca 1985r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U. z 2006r., nr 122, poz. 851 ze zm.), Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w Ł. nie stwierdził u J. M. choroby zawodowej wywołanej działaniem promieniowania jonizującego pod postacią zaćmy popromiennej wymienionej w poz. 16 pkt 5 wykazu chorób zawodowych stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 lipca 2002r. w sprawie wykazu chorób zawodowych, szczegółowych zasad postępowania w sprawach zgłaszania podejrzenia, rozpoznawania i stwierdzania chorób zawodowych oraz podmiotów właściwych w tych sprawach (Dz. U. nr 132, poz. 1115).

W uzasadnieniu organ I instancji podał, iż podstawę do wydania powyższego rozstrzygnięcia z uwagi na nie spełnienie warunku określonego w § 2 ust. 1 rozporządzenia w sprawie wykazu chorób zawodowych, szczegółowych zasad postępowania w sprawach zgłaszania podejrzenia, rozpoznawania i stwierdzania chorób zawodowych oraz podmiotów właściwych w tych sprawach stanowiły: orzeczenia lekarskie - Poradni Chorób Zawodowych w Ł. nr [...] i Przychodni Chorób Zawodowych Instytutu Medycyny Pracy w Ł. nr [...] o braku podstaw do rozpoznania choroby zawodowej, karta oceny narażenia zawodowego, wyjaśnienia Przychodni Chorób Zawodowych Instytutu Medycyny Pracy zawarte w pismach z dnia 14 marca i 25 czerwca 2007r. oraz dochodzenie epidemiologiczne. Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w Ł. wskazał, iż J. M. zatrudniony był w [...] Szpitalu Specjalistycznym im. A w Ł. od dnia 1 października 1975r. do dnia 31 sierpnia 1980r. na stanowisku asystenta w Oddziale Onkologii Ogólnej oraz od dnia 1 września 1981r. do chwili obecnej na stanowisku kierownika [...] Przychodni Onkologicznej. Na podstawie informacji Państwowej Agencji Atomistyki wiadomo, że J. M. był objęty indywidualną ochroną dawek promieniowania jonizującego w latach 1975 - 1980. Z wykazu dawek wynika, że w całym okresie pomiarowym tylko raz w 1976r. odnotowano dawkę mierzalną (1.2 mSv). W pozostałych okresach wyniki były poniżej progu czułości metody. Przyjmując założenia maksymalizujące, tzn. że w każdym okresie pomiarowym, w którym zarejestrowano dawkę poniżej progu czułości metody pracownik otrzymał dawkę równą (0.5 mSv), obliczona sumaryczna dawka efektywna z całego okresu zatrudnienia wynosiła 3.7 mSv. Wielkość ekspozycji kształtowała się zatem na poziomie znacznie niższym od dopuszczalnego zarówno wówczas (50 mSv), jak i obecnie (20 mSv). Z aktualnej wiedzy medycznej wynika, że czynnikiem etiologicznym zaćmy popromiennej jest promieniowanie przenikliwe, zwłaszcza neutronowe. Dawka progowa do wywołania zaćmy mieści się w przedziale 2 - 5 Gy. Organ wskazał, iż zdaniem Instytutu Medycyny Pracy w Ł. ekspozycja zawodowa u J. M. była śladowa i nie stwarzała zagrożenia dla zdrowia. Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny stwierdził, iż została udokumentowana praca strony w warunkach narażenia na promieniowanie, ale nie został spełniony drugi podstawowy warunek do rozpoznania choroby zawodowej - zaistniałe dolegliwości nie wykazały klinicznego obrazu zmian chorobowych charakterystycznych dla uszkodzenia narządu wzroku na skutek długotrwałego narażenia na działanie promieniowania jonizującego w środowisku pracy. Podniósł, iż samo narażenie na czynnik mogący spowodować chorobę zawodową nie jest jednoznaczne z jej powstaniem i stanowi tylko jeden z elementów mogących wpłynąć na jej zaistnienie. Do stwierdzenia choroby zawodowej przez właściwego inspektora sanitarnego konieczne jest orzeczenie lekarskie o rozpoznaniu choroby zawodowej wydane przez uprawnioną zgodnie z § 5 rozporządzenia w sprawie wykazu chorób zawodowych, szczegółowych zasad postępowania w sprawach zgłaszania podejrzenia, rozpoznawania i stwierdzania chorób zawodowych oraz podmiotów właściwych w tych sprawach jednostkę organizacyjną służby zdrowia. Inspektor sanitarny nie ma podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej, jeśli właściwe jednostki orzecznicze nie dokonały rozpoznania klinicznego choroby zawodowej i wypowiadają się w danej sprawie negatywnie, co w niniejszej sprawie miało miejsce dwukrotnie.