Wyrok WSA w Opolu z dnia 26 września 2008 r., sygn. I SA/Op 189/08

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Gerard Czech (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Grzegorz Gocki Sędzia WSA Tomasz Zborzyński Protokolant st. sekretarz sądowy Iwona Bergiel po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 26 września 2008r. sprawy ze skargi P. P. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w O. z dnia [...] , nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za lipiec 2002 r. oddala skargę

Decyzją z dnia [...]. Naczelnik [...] Urzędu Skarbowego w O. określił skarżącemu P.P. zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług za lipiec 2002 r. w kwocie 3.669 zł.

Organ podatkowy ustalił, że skarżący, który jest tłumaczem przysięgłym, nie zaewidencjonował w ewidencji sprzedaży dla celów podatku od towarów i usług oraz nie wykazał w ewidencji VAT-7 za lipiec 2002 r. obrotu z tytułu sprzedaży usług tłumaczeń w kwocie 5.750zł. W repertorium tłumacza przysięgłego, prowadzonym zresztą nieprawidłowo ze względu na brak wymaganych przepisami poświadczeń właściwego prezesa sądu, skarżący odnotował dokonanie w roku 2002 1.479 tłumaczeń. W 1.434 przypadkach (w tym w 230 przypadkach w lipcu 2002 r.) odnotował pobranie wynagrodzenia w wysokości 1 zł, wyjaśniając przy tym, że w rzeczywistości za te tłumaczenia nie pobierał żadnego wynagrodzenia. Jako zlecającego wielokrotnie wpisywał firmę A, pod którą to firmą działalność gospodarczą prowadził on sam. Sprzedaży tej skarżący nie zaewidencjonował w ewidencji sprzedaży na potrzeby podatku od towarów i usług. W pozostałych przypadkach, dotyczących sprzedaży usług podmiotom gospodarczym, skarżący dokumentował sprzedaż wystawiając faktury i odnotowywał sprzedaż w ewidencji. W tych przypadkach należność za uwierzytelnienie strony tekstu wynosiła od 24 do 26 zł netto, a za tłumaczenie od 24,50 zł do 30 zł netto. Inni tłumacze uzyskiwali w tym czasie wynagrodzenia w wysokości od 21 zł do 50 zł za stronę.

W oparciu o powyższe ustalenia organ podatkowy uznał, że prowadzona przez skarżącego ewidencja sprzedaży jest nierzetelna i nie uznał jej za dowód w sprawie. Wartość obrotu określono posiłkując się jednak danymi wynikającymi z tej ewidencji, uzupełnionymi innymi dowodami, jako podstawę prawną wskazując art. 23 § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) [dalej: O.p.]. Przyjęto zatem, że skarżący w lipcu 2002 r. sprzedał 230 niezaewidencjonowanych usług w cenie po 25 zł za usługę, co po dodaniu sprzedaży zaewidencjonowanej dało wartość obrotu 29.739,45 zł, wartość podatku należnego według stawki 22% - 6.542,68 zł, a wartość zobowiązania podatkowego za lipiec 2002 r. - 3.669 zł zamiast zadeklarowanej kwoty 1.115 zł.