Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 25 czerwca 2008 r., sygn. I SA/Wr 246/08

 

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Kamieniecka, Sędziowie Sędzia NSA Lidia Błystak, Asesor WSA Tomasz Świetlikowski (sprawozdawca), Protokolant Katarzyna Wilczek, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 25 czerwca 2008 r. sprawy ze skargi J. D. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we W. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące 2003 r. I. uchyla zaskarżoną decyzję, II. orzeka, że decyzja nie podlega wykonaniu, III. zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej we W. kwotę 510 (pięćset dziesięć) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego

Uzasadnienie

Przystępując do rozstrzygania, Sąd przyjął następujący stan faktyczny i prawny sprawy.

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] r. (nr [...]),

po rozpoznaniu odwołania J. D. (dalej: podatnik/ strona/ skarżący), Dyrektor Izby Skarbowej we W., działając na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 oraz pkt 2a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U.

z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm. - dalej: O.p.), utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej we W. z dnia [...] r. (nr [...]) w zakresie rozliczenia podatku od towarów i usług (dalej: podatek VAT) za: maj, czerwiec, lipiec, październik, listopad i grudzień 2003 r. oraz uchylił tę decyzję w części dotyczącej rozliczenia za: styczeń, kwiecień i wrzesień 2003 r., określając za te miesiące zobowiązanie podatkowe w kwocie niższej. W uzasadnieniu decyzji, odnosząc się do zarzutów odwołania natury procesowej, organ podatkowy drugiej instancji stwierdził, że prowadząc postępowanie organ kontroli skarbowej uczynił zadość zasadom wyrażonym w art. 121, 122, 181, 187 i 191 O.p. Za chybiony organ ten uznał również zarzut naruszenia art. 139 § 1 i 3 oraz art. 140 O.p. W kwestii nie uznania odliczenia podatku naliczonego z faktury VAT nr [...] z dnia [...] r. (dotyczącej sprzedaży robót budowlanych), wystawionej przez K. S., organ odwoławczy podniósł, iż faktura ta nie dokumentuje rzeczywistych zdarzeń gospodarczych, wystawca tej faktury nie zgłosił prowadzenia działalności gospodarczej, nie był zarejestrowanym podatnikiem VAT oraz nie deklarował podatku VAT należnego od czynności wykonanych na rzecz skarżącego. Organ podatkowy zauważył, że pomimo, iż K. S. potwierdził wykonanie usług, to jednak podatnik nie przedstawił żadnych dowodów, które wskazywałyby, że sporne usługi wykonał właśnie wystawca faktury. Wywiódł, że również okoliczności zapłaty podatku VAT wynikającego z faktury są przez strony transakcji przedstawiane odmiennie. Jako podstawę prawną podjętych ustaleń powołano art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym (tekst. jedn.: Dz. U. z 1993 r., Nr 11, poz. 50 ze zm. - dalej: ustawa VAT) oraz § 34 i § 48 ust. 4 pkt 1 lit. a/ i pkt 5 lit. a/ rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 marca 2002 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 27, poz. 268 ze zm. - dalej: rozporządzenie VAT).