Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 27 maja 2008 r., sygn. I SA/Gl 6/08

 

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Małgorzata Wolf-Mendecka, Sędzia WSA Krzysztof Winiarski (spr.), Asesor WSA Anna Tyszkiewicz-Ziętek, Protokolant Michał Feist, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 maja 2008 r. sprawy ze skargi A sp. z o.o. w C. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] nr [...] Naczelnik Urzędu Skarbowego w C. określił A Spółce z o.o. stratę podatkową w podatku dochodowym od osób prawnych za 2001 r. w kwocie [...]zł. oraz odsetki od zaniżonych zaliczek na podatek dochodowy od osób prawnych w kwocie [...] zł.

Organ podatkowy pierwszej instancji uznał, że Spółka:

1) zaniżyła należne przychody z posiadanej nieruchomości (budynku położonego w C. przy ulicy [...]) o kwotę [...]zł.,

2) zawyżyła koszty uzyskania przychodu o kwotę [...]zł., poprzez zaliczenie do nich:

- kwoty [...] zł. za wyrejestrowanie spółki B Sp. J.,

- kwoty [...]zł. dotyczącej wyjazdu szkoleniowego do A.,

- kwoty [...]zł. dotyczącej wydatków związanych z opłaceniem czynszu za pomieszczenia biurowe znajdujące się w budynku położonym w C. przy ulicy [...].

W odwołaniu od powyższej decyzji pełnomocnik Spółki zarzucił naruszenie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych poprzez błędne przyjęcie, że poniesione przez podatnika wydatki z tytułu podatku od nieruchomości położonej w C. przy ulicy [...], opłaty za wyrejestrowanie spółki B Sp. J. oraz koszty wyjazdu szkoleniowego, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów.

Zarzucono nadto błędną interpretację przepisów poprzez przeprowadzenia rozszerzającej wykładni pojęcia "koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu" i wprowadzenie nieznanego w ustawie wymogu, że związek pomiędzy kosztami i przychodami musi być bezpośredni.

Nadto wytknięto organowi podatkowemu pierwszej instancji naruszenie art. 210 § 1 pkt 6 i § 4 Ordynacji podatkowej przez brak należytego uzasadnienia faktycznego i prawnego decyzji, a także naruszenie art. 122 i 187 § 1 Ordynacji podatkowej poprzez brak wyczerpującego rozpatrzenia sprawy pod względem faktycznym i merytorycznym oraz właściwego uzasadnienia zajętego stanowiska.