Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 5 marca 2008 r., sygn. I SA/Wr 1503/07

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Lidia Błystak (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Ewa Kamieniecka, Asesor WSA Katarzyna Borońska, Protokolant Wojciech Śnieżyński, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 05 marca 2008r. przy udziale sprawy ze skargi A. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w G. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we W. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za listopad 2005r. oddala skargę

Decyzją z dnia [...] Nr [...] Dyrektor Izby Skarbowej na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej, art. 86 ust. 10 pkt 1, art. 99 ust. 12, art. 109 ust. 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) utrzymał w mocy decyzję Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego z dnia [...] Nr [...] określającą A. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością za listopad 2005 r. kwotę różnicy podatku od towarów i usług do przeniesienia na następny miesiąc w wysokości 7.210.110,00 zł. oraz ustalająca dodatkowe zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług w wys. 2.152,00 zł. W listopadzie 2005 r. strona nie zadeklarowała sprzedaży, gdyż nie prowadziła jeszcze produkcji, w rejestrach sprzedaży wykazano jedynie podatek należny z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów i importu usług. Nadwyżka podatku naliczonego nad należnym w kwocie 6.500.035,00 zł. wynika z deklaracji VAT-7 za okres od sierpnia 2004 r. do listopada 2005 r. i jest efektem kumulacji podatku naliczonego związanego ze wszystkimi zakupami inwestycyjnymi. W rejestrze zakupów VAT za listopad 2005 r. strona ujęła i wykazała w deklaracji VAT-7 podatek naliczony od nabytych towarów i usług pozostałych ogółem w kwocie 7.170,52 zł. wynikający z faktur, które strona otrzymała w grudniu 2005 r. Organ I instancji odwołał się do przepisu art. 86 ust. 10 pkt 1 i ust. 11 ustawy o podatku od towarów i usług i stwierdził, że strona ujmując w rejestrze zakupów i kosztów zaliczonych do środków trwałych za listopad faktury otrzymane w grudniu naruszyła przepis art. 86 ust. 10 pkt 1 ustawy, w związku z czym w listopadzie doszło do zawyżenia podatku naliczonego o kwotę 7.170,00 zł. i tym samym zawyżenia kwoty do przeniesienia na następny miesiąc o tę samą wartość. Ponieważ strona w deklaracji za listopad 2005r. wykazała różnicę podatku VAT do przeniesienia na następny miesiąc wyższą od kwoty prawidłowej, organ I instancji określił kwotę różnicy podatku w prawidłowej wysokości oraz, na podstawie art. 109 ust. 6 ustawy, ustalił dodatkowe zobowiązanie podatkowe. Utrzymując w mocy decyzję organu I instancji organ odwoławczy wskazał na konstrukcję podatku VAT stwierdzając, że zaistnienie nieprawidłowości w deklaracjach składanych przez podatników stanowi przesłankę do stosowania art. 109 ust. 5 i 6 ustawy. Omówił organ art. 249 akapit 3 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską z dnia 25 marca 1957 r. (Dz. U. WE z 2002 r. C 325 ze zm.), a także art. 395 dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnotowego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L 06.347.1 z dnia 11 grudnia 2006 r.) i wskazując na wyroki sądów administracyjnych z dnia 31.01.2006 r. (sygn. ISA/Wr 1757/04) i z dnia 12.04.2007 r. (sygn. ISA/OI 21/07) stwierdził, że dodatkowe zobowiązanie podatkowe nie jest środkiem specjalnym, o którym mowa w art. 395 dyrektywy, nie jest również podatkiem obrotowym, ani podatkiem VAT, ponieważ jest ustalane obok zobowiązania podatkowego, a nie w jego ramach. Ma cechy kary pieniężnej i stosowane jest dopiero w razie naruszenia przez podatnika zasad rozliczenia podatku VAT. Dodatkowe zobowiązanie można traktować jako sankcję administracyjną. Nieuregulowanie kwestii sankcji w dyrektywie w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej przesądza o tym, że kwestia dodatkowego zobowiązania podatkowego stanowi regulację należącą do wyłącznej kompetencji Polski. Wskazał organ, że powoływany przez stronę wyrok WSA z dnia 8.03.2006 r. (sygn. IIISA/Wa 281/05) nie znajduje zastosowania w sprawie.