Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 5 marca 2008 r., sygn. I SA/Wr 1502/07

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Lidia Błystak (spr.), Sędziowie Asesor WSA Katarzyna Borońska, Sędzia WSA Ewa Kamieniecka, Protokolant Wojciech Śnieżyński, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 05 marca 2008r. przy udziale sprawy ze skargi A. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w G. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we W. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za grudzień 2005r. oddala skargę

Decyzją z dnia [...] Nr [...] Dyrektor Izby Skarbowej na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 oraz art. 233 § 1 pkt 2 lit. a) Ordynacji podatkowej, art. 86 ust. 10 pkt 1, art. 99 ust. 12, art. 109 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) uchylił decyzję Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego z dnia [...] Nr [...] określającą A. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością za grudzień 2005 r. kwotę zwrotu różnicy podatku od towarów i usług w wysokości 7.448.274,00 zł. oraz ustalająca dodatkowe zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług w wys. 66.876,00 zł. w zakresie dodatkowego zobowiązania podatkowego i ustalił dodatkowe zobowiązanie podatkowe w wysokości 66.741,90 zł., utrzymując zaskarżoną decyzję w pozostałym zakresie w mocy. W rejestrze zakupów VAT za grudzień 2005 r. strona ujęła i wykazała w deklaracji VAT-7 podatek naliczony od nabytych towarów i usług pozostałych ogółem w kwocie 222.473,52 zł. wynikający z faktur, które strona otrzymała w styczniu 2006 r. Organ I instancji odwołał się do przepisu art. 86 ust. 10 pkt 1 i ust. 11 ustawy o podatku od towarów i usług i stwierdził, że strona ujmując w rejestrze zakupów i kosztów zaliczonych do środków trwałych za grudzień faktury otrzymane w innym okresie rozliczeniowym naruszyła przepis art. 86 ust. 10 pkt 1 ustawy, w związku z czym w grudniu 2005 r. doszło do zawyżenia podatku naliczonego o kwotę 222.473,52 zł. i tym samym zawyżenia kwoty do zwrotu o tę samą wartość. Wziął organ pod uwagę wydaną decyzję za listopad 2005 r., w której stwierdzono, że strona nie miała prawa do obniżenia podatku należnego o naliczony zawarty w fakturach otrzymanych w miesiącu grudniu 2005 r., dokonując rozliczenia przy uwzględnieniu przepisów art. 86 ust. 7, art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy, przyznał stronie prawo do odliczenia 60 % podatku wynikającego z faktur, które dokumentowały wynajem samochodów osobowych. Organ I instancji określił stronie za grudzień 2005 r. kwotę zwrotu różnicy podatku w prawidłowej wysokości oraz, na podstawie art. 109 ust. 5 ustawy, ustalił dodatkowe zobowiązanie podatkowe. organu Organ odwoławczy wydając zaskarżoną decyzję wskazał na konstrukcję podatku VAT stwierdzając, że zaistnienie nieprawidłowości w deklaracjach składanych przez podatników stanowi przesłankę do stosowania art. 109 ust. 5 i 6 ustawy. Omówił organ art. 249 akapit 3 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską z dnia 25 marca 1957 r. (Dz. U. WE z 2002 r. C 325 ze zm.), a także art. 395 dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnotowego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L 06.347.1 z dnia 11 grudnia 2006 r.) i wskazując na wyroki sądów administracyjnych z dnia 31.01.2006 r. (sygn. ISA/Wr 1757/04) i z dnia 12.04.2007 r. (sygn. ISA/OI 21/07) stwierdził, że dodatkowe zobowiązanie podatkowe nie jest środkiem specjalnym, o którym mowa w art. 395 dyrektywy, nie jest również podatkiem obrotowym, ani podatkiem VAT, ponieważ jest ustalane obok zobowiązania podatkowego, a nie w jego ramach. Ma cechy kary pieniężnej i stosowane jest dopiero w razie naruszenia przez podatnika zasad rozliczenia podatku VAT. Dodatkowe zobowiązanie można traktować jako sankcję administracyjną. Nieuregulowanie kwestii sankcji w dyrektywie w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej przesądza o tym, że kwestia dodatkowego zobowiązania podatkowego stanowi regulację należącą do wyłącznej kompetencji Polski. Wskazał organ, że powoływany przez stronę wyrok WSA z dnia 8.03.2006 r. (sygn. IIISA/Wa 281/05) nie znajduje zastosowania w sprawie. Dokonał organ odwoławczy korekty wysokości dodatkowego zobowiązania podatkowego uznając, że organ I instancji nieprawidłowo ustalił kwotę tego zobowiązania, bowiem przyjęta podstawa do jego ustalenia zawiera kwotę będącą różnicą zawyżenia podatku naliczonego w listopadzie 2005 r. a kwotą zwiększonego przez organ podatku naliczonego w rozliczeniu grudnia 2005 r. Powyższa kwota, jako zawyżenie kwoty nadwyżki, o której mowa w art. 87 ust. 1 ustawy, została uznana na mocy art. 109 ust. 6 ustawy jako podstawa ustalenia dodatkowego zobowiązania podatkowego za listopad 2005 r.