Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 9 listopada 2005 r., sygn. I SA/Wr 177/04

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Szczerbiński Sędziowie Sędzia WSA Maria Tkacz- Rutkowska Sędzia WSA Ireneusz Dukiel (sprawozdawca) Protokolant Barbara Głowaczewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 października 2005 r. sprawy ze skargi M. J. S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we W. z dnia 23 grudnia 2003 r., nr [...] w przedmiocie określenia kwoty różnicy w podatku od towarów i usług za czerwiec 1999 r. oraz kwoty zobowiązania w podatku od towarów i usług za grudzień 1999 r. I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej we W. z dnia 23 września 2003 r. (nr [...]); II. określa, że wymienione w pkt I decyzje nie podlegą wykonaniu; III. zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej we W. na rzecz skarżącej M. J. S. kwotę 200,00 zł (dwieście) tytułem zwrotu kosztów postępowania

Uzasadnienie

Sygn. akt I SA / Wr 177 / 04

U Z A S A D N I E N I E

W wyniku postępowania kontrolnego w zakresie prawidłowości rozliczeń z budżetem państwa z tytułu podatku od towarów i usług za 1999 r. oraz 2000 r. ustalono, że podatniczka - M. J. S., prowadząca Aptekę A w Ż. , zawyżyła kwotę podatku naliczonego w miesiącach czerwcu i grudniu 1999 r. o kwotę 2.640,00 zł poprzez ujęcie i rozliczenie podatku zawartego w dwóch fakturach VAT: nr [...] z dnia 30 czerwca 1999 r. oraz [...] z dnia 23 grudnia 1999 r., dokumentujących zakup usług w postaci publikacji ogłoszenia reklamowego w miesięczniku [...] w łącznej kwocie 12.000,00 zł netto (tj. po 6.000,00 zł od jednego ogłoszenia). Sprzedawcą tych usług był R. G., prowadzący działalność pod nazwą B we W., przy czym kontrola skarbowa przeprowadzona w tej firmie wykazała, że jej działalność polega na wystawianiu faktur dokumentujących fikcyjne czynności, co prowadzi do wyłudzania podatku VAT i zjawiska tzw. "sprzedaży kosztów". Działalność ta jest przedmiotem zainteresowania ze strony organów ścigania, które powołały biegłego sądowego celem wydania stosownej opinii w zakresie m.in. obejmującym problematykę emisji reklam w czasopiśmie [...]. Ze sporządzonej opinii w tym przedmiocie wynika, iż powyższe czasopismo wydawane było jedynie w celu stworzenia wrażenia, że zamieszczone w nim reklamy rzeczywiście spełniają swoje funkcje. Zdaniem biegłego taką ocenę uzasadniały niewielki nakład i zakres terytorialny, różnice pomiędzy formatem reklamy wynikającym z faktury a umieszczonym w czasopiśmie lub brak reklamy mimo dokonanej zapłaty, niewspółmiernie wysoka cena reklam, korzystanie z pośredników zawyżających ceny reklam, wydawanie maksymalnie po 300 egz. miesięcznika przez dłuższy czas przy 90 % zwrotów itp. Dodatkowo w ocenie biegłego zarówno grafika, jak i treść periodyków są mało interesujące, przebija z nich kolokwialność, a w zakresie prezentowanych poglądów nawet wulgarność.