Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 5 maja 2005 r., sygn. I SA/Wr 2039/03

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Henryka Łysikowska, Sędzia NSA Halina Betta (sprawozdawca), Asesor WSA Marta Semiczek, Protokolant Aleksandra Dobosiewicz, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 maja 2005r. sprawy ze skargi H. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego we W. z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji ustalającej podatek od nieruchomości za 1997 rok I. uchyla zaskarżoną decyzję II. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego we W. na rzecz skarżącej kwotę 10 (dziesięć) złotych kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] Nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze we W. utrzymało w mocy własną decyzję z dnia [...] nr [...] odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji Prezydenta W. z dnia [...] nr ewid. [...] ustalającej skarżącej podatek od nieruchomości za 1997r. Decyzję wymiarową skarżąca otrzymała w dniu [...] zaś wnioskiem z dnia [...] zwróciła się o stwierdzenie nieważności opisanej na wstępie decyzji.

W uzasadnieniu decyzji odmawiających stwierdzenia nieważności decyzji wymierzającej podatek od nieruchomości Kolegium wyjaśniło, iż wbrew oczekiwaniom skarżącej nie wystąpiła w sprawie przesłanka rażącego naruszenia prawa, o której mowa w art. 247 § 1 pkt 3 ordynacji podatkowej. Według Kolegium z uwagi na nieprecyzyjną i budzącą wątpliwości interpretacyjne treść art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. nr 9 poz. 31 ze zm.) organ podatkowy ustalając podatek od nieruchomości wynajmowanej przez skarżącą nie dopuścił się rażącego naruszenia prawa. Takie stanowisko - jak podkreśliło Samorządowe Kolegium Odwoławcze znajdowało oparcie w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego. Jeśli zaś chodzi o uchwałę Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 czerwca 2001r. (FPK 4/00) to wedle organu nie mogła skutkować stwierdzeniem nieważności decyzji "mieszczącej się w ówczesnej interpretacji przepisu art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych oraz dominującej linii orzecznictwa.