Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 22 marca 2005 r., sygn. II SA/Wr 2809/02

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym; Przewodniczący: Sędzia NSA - Henryka Łysikowska Sędziowie: Sędzia NSA - Krystyna Anna Stec Asesor WSA - Anetta Chołuj (sprawozdawca) Protokolant: - Ewa Bogulak po rozpoznaniu w dniu 8 marca 2005 r. na rozprawie sprawy ze skargi H. Ś. na decyzję Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w J. G. z dnia [...]Nr [...] w przedmiocie braku podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...]nr [...]Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny we W. działając na podstawie art. 12 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 14 marca 1985r. o Inspekcji Sanitarnej (tekst jedn. z 1998r. Dz. U. Nr 90, poz. 575 ze zm.) oraz na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a. utrzymał w mocy rozstrzygnięcie organu I instancji, którym odmówiono stwierdzenia u skarżącego choroby zawodowej określonej w pozycji 4 wykazu stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983r. w sprawie chorób zawodowych.

W uzasadnieniu tej decyzji podniesiono, że podstawą wydania przez organ I instancji negatywnego dla skarżącego rozstrzygnięcia były orzeczenia wydane przez D. Wojewódzki Ośrodek Medycyny we W. Oddział w J. G. z dnia [...] i Instytut Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego w S. z dnia [...].

Organ I instancji ustalił, że p. H. Ś. w latach 1969-1988 pracował jako ślusarz oraz jako instruktor praktycznej nauki zawodu. W latach 1990-1993 pracował w firmie "A w Niemczech. Od stycznia 1998r. do lutego 2000r. zatrudniony był w zakładzie "B" spółka z o.o. w B. jako kierownik produkcji. Jak wynika z przeprowadzonego dochodzenia epidemiologicznego w ostatnim zakładzie pracy narażony był przez okres dwóch lat na przekroczenie normatywów higienicznych dla styrenu oraz przy spawaniu na tlenki żelaza i azotu oraz chrom i jego związki. Powiatowy Inspektor Sanitarny orzekając o braku podstaw do stwierdzenia przewlekłego zapalenia oskrzeli pochodzenia zawodowego wskazał, iż samo narażenie na substancje szkodliwe nie daje podstawy do uznania zachorowania na chorobę zawodową, konieczne jest jej rozpoznanie przez uprawnione jednostki służby zdrowia, co w niniejszej sprawie miejsca nie miało.