Postanowienie WSA w Rzeszowie z dnia 20 maja 2004 r., sygn. SA/Rz 1755/03

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Marian Ekiert Sędzia WSA Robert Sawuła /spr./ AWSA Jolanta Ewa Wojtyna Protokolant: ref.staż. Anna Mazurek-Ferenc po rozpoznaniu w dniu 20 maja 2004 r. na rozprawie sprawy ze skargi M. P. na uchwałę Rady Miasta [...] z dnia [...] września 2003 r. Nr [...] w przedmiocie odrzucenia zarzutów do projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego 1. stwierdza nieważność przedmiotowej uchwały, 2. określa, że przedmiotowa uchwała nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku, 3. zasądza na rzecz skarżącej M. P. od Rady Miasta [...] kwotę 10 zł /dziesięć złotych/ tytułem zwrotu wpisu sądowego.

Uzasadnienie

SA/Rz 1755/03

Uzasadnienie

M. P. wniosła skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego - Ośrodek Zamiejscowy w Rzeszowie na uchwałę Rady Miasta [...] Nr [...] z dn. [...].09.2003r. w sprawie rozstrzygnięcia zarzutów wniesionego do projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta K. - ul. Z., wnosząc o stwierdzenie jej nieważności. Uchwale postawiono zarzut naruszenia art.6 ust.4 pkt 3 i art.33, art.18 ust.2 pkt 9, art.24 ust.3 ustawy z dn.7.07.1994r. o zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 15 z 1999r., poz.139 ze zm. zwana dalej uzp), art.140 kodeksu cywilnego, art.2 i 21 Konstytucji RP. Skarżąca wskazuje, że zakupiła działkę o nr ewid.1763 w K. przy ul. Z., na która uzyskała pozwolenie na budowę budynku mieszkalnego oraz gospodarczego w 1997r., zaś w roku 1999 rozpoczęła na tej działce roboty budowlane. Plan zagospodarowania tej działki uwzględniał w jej zachodniej części zlokalizowanie sadu owocowego. W 2001r. skarżąca uzyskała informację o wyłożeniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, który na części jej działki, przewidywał wybudowanie drogi. M. P. wniosła zarzut do tego planu, a następnie wobec jego nieuwzględnienia skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodek Zamiejscowy w Rzeszowie. Sąd ten wyrokiem z dn.29.05.2002r. SA/Rz 157/02 stwierdził nieważność uchwały Rady Miasta odrzucającej zarzut. Ponieważ wykładany ponownie projekt planu nie uwzględniał postulatów skarżącej, ponownie złożono w dn.16.12.2002r. i 2.07.2003r. zarzuty. M. P. wywodzi, że złożone przez nią zarzuty Rada Miasta odrzuciła uchwałą z dn. [...].09.2003r. w sposób szablonowy, nadto naruszając w ten sposób przepisy prawa oraz interes prawny skarżącej. Wskazuje w skardze, że jej działka cała przeznaczona była pod budownictwo mieszkaniowe, a planowany pas drogi 17 KZ zajmuje aż 18% całości działki, niwecząc zaprojektowany na niej sad. Uchwała odrzucająca zarzuty zawiera błędne ustalenia faktyczne, bowiem skarżąca przystąpiła do realizacji pozwolenia na budowę. Projektując budynki na działce skarżąca uwzględniła już istnienie z jednej strony ruchliwej ul. Z., w ten sposób, by ograniczyć negatywne oddziaływanie istniejącej drogi. Zarzut naruszenia art.18 ust.2 uzp polegać ma na tym, że organy planistyczne nie zadały sobie trudu, by wnikliwie i merytorycznie rozpoznać składane zarzuty i poszukiwać innego, kompromisowego rozwiązania, Zdaniem skarżącej z góry przesądzono o braku uwzględnienia składanych przez nią propozycji, a uzasadnienia uchwał odrzucających zarzuty zawsze są lapidarne i szablonowe. Naruszenie art.24 ust.3 uzp skarżąca upatruje w wadliwości odnośnie uzasadnienia uchwały odrzucającej zarzuty. Powołując się na orzeczenia sądowe M. P. twierdzi, że uzasadnienie uchwały nie odpowiada wymogom prawa, a ponadto powoływanie się w uchwale przez Radę Miasta na ustalenia "Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania Miasta K." jest wątpliwe, skoro skarżącej udzielono uprzednio pozwolenia na budowę, wobec czego Studium to jest sprzeczne z udzielonym jej pozwoleniem na budowę. Naruszenie art.33 uzp skarżąca upatruje w tym, że zaskarżony projekt planu narusza bez żadnego uzasadnienia jej prawo własności, a Rada Miasta nie podała w uchwale żadnego powodu, z którego wynikałaby konieczność prowadzenia przez jej działkę drogi. Naruszenia art.6 ust.4 pkt 4 uzp skarżąca dopatruje się w nadużyciu władztwa planistycznego przez organ Miasta, wobec nieuwzględnienia prawa własności gruntów objętych planem. Obowiązek taki, wedle M. P., Rada Miasta miała także przy okazji uchwalaniu Studium i winna liczyć się z istniejącymi stosunkami własnościowymi. Powołując się na wyrok Sądu Najwyższego z dn.17.04.1997r. III RN 12/97 (OSNAPiUS 21/97, poz.411) skarżąca wskazuje na zwiększoną ochronę podmiotu, który uzyskał pozwolenie na budowę. Konkludując, M. P. wskazuje, iż w jej ocenie brak jest interesu społecznego, który uzasadniać miałby przeprowadzenie drogi 17 KZ, a ponadto istniejąca droga zbiorcza, oznaczona symbolem 16 KZ zaspokaja potrzeby komunikacyjne. Skarżąca uważa, że istnieje także możliwość przeprowadzenia drogi przez nieużytki. Wskazuje także na naruszenie zasady zaufania obywateli do organów Państwa oraz regułę gwarancji pewności prawa.