Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 14 kwietnia 2005 r. - Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Federalnej Niemiec. - Sprawa C-104/02., sygn. C-104/02

Sprawa C-104/02

Komisja Wspólnot Europejskich

przeciwko

Republice Federalnej Niemiec

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Rozporządzenia (EWG) nr 2913/92 i 2454/93 - Wspólnotowy tranzyt zewnętrzny - Organy celne - Procedury dotyczące poboru należności celnych przywozowych - Terminy - Uchybienie - Środki własne Wspólnot - Udostępnienie - Termin - Uchybienie - Odsetki za opóźnienie - Dane państwo członkowskie - Brak zapłaty

Opinia rzecznika generalnego C. Stix-Hackl przedstawiona w dniu 13 lipca 2004 r.  I‑0000

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 14 kwietnia 2005 r.   I‑0000

Streszczenie wyroku

1.     Skarga o stwierdzenie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego - Przedmiot - Żądanie zmierzające do nakazania państwu członkowskiemu podjęcia określonych środków - Niedopuszczalność

(art. 226 WE)

2.     Swobodny przepływ towarów - Tranzyt wspólnotowy - Wspólnotowy tranzyt zewnętrzny - Naruszenia lub nieprawidłowości - Obowiązki państw członkowskich - Uchybienie terminom ustalonym w ramach procedur dotyczących poboru należności celnych przywozowych - Opóźnienie w ustaleniu i udostępnieniu środków własnych - Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego

(rozporządzenia Rady nr 1552/89, art. 2, i nr 2913/92, art. 218 ust. 3 i art. 221 ust. 1)

1.     Skarga wniesiona na podstawie art. 226 WE ma na celu stwierdzenie uchybienia przez państwo członkowskie jego wspólnotowym zobowiązaniom. Stwierdzenie takiego uchybienia, zgodnie z brzmieniem art. 228 WE, zobowiązuje dane państwo członkowskie do podjęcia środków, które zapewnią wykonanie wyroku Trybunału Sprawiedliwości. Z drugiej strony Trybunał nie może nakazać temu państwu podjęcia określonych środków.

W rezultacie w ramach skargi o stwierdzenie uchybienia zobowiązaniom Trybunał nie jest władny wypowiadać się w przedmiocie zarzutów związanych z żądaniami zmierzającymi do nakazania państwu członkowskiemu zapłaty odsetek za opóźnienie. Takie żądania należy uznać za niedopuszczalne.