Postanowienie Trybunału (czwarta izba) z dnia 3 czerwca 2005 r. - Magnus Killinger przeciwko Republice Federalnej Niemiec, Rada Unii Europejskiej i Komisja Wspólnot Europejskich. - Sprawa C-396/03 P., sygn. C-396/03 P

Sprawa C‑396/03 P

Magnus Killinger

przeciwko

Republice Federalnej Niemiec i in.

Odwołanie - Niemieckie dyplomy wyższych szkół prawniczych - Dyskryminacja

Postanowienie Trybunału (czwarta izba) z dnia 3 czerwca 2005 r.  I‑0000

Streszczenie postanowienia

1.     Odwołanie - Zarzuty - Elementy uzasadnienia wyroku naruszające prawo wspólnotowe - Sentencja oparta na innych podstawach prawnych - Oddalenie

2.     Skarga na bezczynność - Wezwanie instytucji - Wezwanie do działania - Zastąpienie przez skargę - Wyłączenie

(art. 232 akapit drugi WE)

3.     Prawo wspólnotowe - Zasady - Prawo do skutecznej skargi - Naruszenie prawa wspólnotowego przez władze krajowe państwa członkowskiego - Wniesienie sprawy do sądu wspólnotowego przez Komisję lub inne państwo członkowskie oraz wniesienie sprawy do właściwego sądu krajowego przez osobę fizyczną lub prawną - Brak narażenia skutecznego charakteru ochrony sądowej

1.     Naruszenie prawa wspólnotowego przez Sąd nie pociąga za sobą uchylenia zaskarżonego postanowienia, jeśli rozstrzygnięcie jest uzasadnione innymi względami prawnymi.

(por. pkt 12)

2.     Artykuł 232 akapit drugi WE uzależnia dopuszczalność skargi na bezczynność od warunku uprzedniego wezwania danej instytucji do podjęcia działania. W aspekcie przesłanki dopuszczalności skargi nie można uznać, by skarga wniesiona do Sądu mogła zostać zakwalifikowana jako wezwanie w rozumieniu tego przepisu.

(por. pkt 16)

3.     W systemie środków prawnych przewidzianym w traktacie naruszenie prawa wspólnotowego przez władze krajowe, w tym naruszenie art. 234 akapit trzeci WE, może zostać zaskarżone przez Komisję lub inne państwo członkowskie do sądów wspólnotowych lub też może zostać zaskarżone przez każdą osobę fizyczną lub prawną do właściwych sądów krajowych. W tym ostatnim przypadku sądy te zobowiązane są do zapewnienia ochrony norm prawa wspólnotowego, a zatem skuteczny charakter ochrony sądowej nie zostaje narażony w żaden sposób.