Postanowienie SN z dnia 26 sierpnia 2020 r., sygn. III UK 316/19

Nowy przepis art. 32 ust. 1a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych nie miał wpływu na prawo do emerytury, której warunki były spełnione przed 1 lipca 2004 r., choć sam wniosek mógł być późniejszy.

Teza od Redakcji

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Leszek Bielecki

w sprawie z odwołania J.T. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w J. o emeryturę, na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 26 sierpnia 2020 r., na skutek skargi kasacyjnej organu rentowego od wyroku Sądu Apelacyjnego w [...] z dnia 28 lutego 2019 r., sygn. akt III AUa [...],

odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 6 czerwca 2017 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w J. odmówił wnioskodawcy J.T. prawa do emerytury w obniżonym wieku z tytułu pracy w warunkach szczególnych, dochodzonego wnioskiem z dnia 28 kwietnia 2017 r. w trybie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (jednolity tekst: Dz.U. z 2016 r., poz. 887 ze zm.). Na podstawie art. 184 powołanej wyżej ustawy w związku z § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) organ rentowy stwierdził, że wnioskodawca nie spełnia jednej z koniecznych przesłanek nabycia prawa do dochodzonego świadczenia emerytalnego, ponieważ nie udowodnił wymaganych na dzień 1 stycznia 1999 r. - 15 lat pracy w warunkach szczególnych, a udowodnił 14 lat, 8 miesięcy i 5 dni. Jednocześnie organ rentowy informował, że przy ustalaniu wymiaru w/w okresu kwalifikowanego zatrudnienia nie uwzględnił okresów niewykonywania pracy za które wnioskodawca po dniu 14 listopada 1991 r. otrzymał wynagrodzenie lub świadczenia z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa.