Wyrok SN z dnia 10 sierpnia 2017 r., sygn. I CSK 753/16

Nie można przyjąć dobrej wiary muzeum tylko dlatego, że podstawą używania nieruchomości była umowa między nim a PAN.

Gazeta Prawna nr 158/2017

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Dariusz Dończyk (przewodniczący, sprawozdawca)

SSN Wojciech Katner

SSN Katarzyna Tyczka-Rote

w sprawie z powództwa W.K. przeciwko Muzeum [...] w Warszawie i Polskiej Akademii Nauk w Warszawie z udziałem po stronie pozwanej interwenienta ubocznego Skarbu Państwa - Prezydenta m.st. Warszawy o wydanie nieruchomości i zapłatę, po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Cywilnej w dniu 10 sierpnia 2017 r., skargi kasacyjnej powoda od wyroku częściowego Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 16 czerwca 2016 r.,

uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Sądowi Apelacyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia o kosztach postępowania kasacyjnego w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

Uzasadnienie

Pozwem wniesionym przeciwko Polskiej Akademii Nauk w Warszawie (dalej: "Akademia") oraz Muzeum [...] w Warszawie (dalej: "Muzeum"), W. K. wniósł o nakazanie pozwanym wydania powodowi nieruchomości budynkowej położonej w W. przy ul. W. [...], jak również o zasądzenie na swoją rzecz in solidum od obu pozwanych kwoty 3 598 078,35 zł z ustawowymi odsetkami od daty wytoczenia powództwa do dnia zapłaty tytułem wynagrodzenia za bezumowne korzystanie przez pozwanych z budynku położonego na wskazanej nieruchomości w okresie od października 2001 r. Powołując się na status współwłaściciela tego budynku, powód wyjaśniał, że określona w pozwie kwota obejmuje połowę należnego z tego tytułu wynagrodzenia za okres do 6 lipca 2006 r. oraz 4/10 jego części za okres późniejszy. Odpowiada bowiem udziałowi powoda we współwłasności budynku znajdującego się w samoistnym posiadaniu pozwanej Akademii, jak też w posiadaniu zależnym pozwanego Muzeum, które korzystało z tej nieruchomości, w tym położonego na niej budynku, na podstawie umowy użyczenia zawartej pomiędzy pozwanymi w dniu 5 stycznia 2001 r. W toku postępowania powód rozszerzył żądanie zapłaty do kwoty 11 439 000 zł za okres od dnia 1 października 2001 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., która obejmowała również podatek VAT od wynagrodzenia netto. Po sporządzeniu przez biegłą opinii powód ograniczył żądanie główne do kwoty 10 277 007 zł, która obejmowała podany podatek. Po jego odliczeniu, należność główną powód określił ostatecznie w piśmie z 8 grudnia 2014 r. na kwotę 9 300 000 zł. W pozostałym zakresie cofnął rozszerzone żądanie pozwu. Postanowieniem z dnia 27 stycznia 2015 r. Sąd Okręgowy umorzył postępowanie co do kwoty 1 161 993 zł.