Wyrok SN z dnia 5 lipca 2017 r., sygn. II UK 302/16

1. Użyte w powołanym art. 14 ust. 3 rozporządzenia nr 987/2009 zwroty: "zwykle prowadzi znaczną część działalności", "prowadzi działalność od pewnego czasu przed dniem...", czy też "musi spełniać wymogi konieczne do jej podjęcia po powrocie", interpretowane już tylko z uwzględnieniem reguł językowych wcale nie oznaczają, że prowadzenie działalności ma trwać nieprzerwanie aż do dnia wyjazdu do pracy za granicą. Przeciwnie, należy uznać, że zwroty te powinny rozumiane wyłącznie jako potwierdzenie rzeczywistego prowadzenia działalności charakteryzującej się stałością i ciągłością, ale niekoniecznie w okresie bezpośrednio poprzedzającym moment, w którym osoba prowadząca działalność udaje się do innego państwa członkowskiego w celu wykonywania tam podobnej działalności. W omawianym przepisie w istocie chodzi więc o to, aby osoba zamierzająca podjąć prowadzenie działalności w innym państwie członkowskim wykazała nie tylko spełnienie formalnych wymogów prowadzenia działalności w państwie, z którego ma zamiar czasowo migrować, ale że ta działalność jest przez nią faktycznie "od pewnego czasu" prowadzona. Innymi słowy, chodzi o wyeliminowanie sytuacji, w której ograniczenie się przez osobę prowadzącą działalność do spełnienia jedynie formalnych wymogów prowadzenia takiej działalności byłoby środkiem do osiągnięcia rzeczywistego celu, jakim jest podjęcie działalności w innym państwie członkowskim z zachowaniem możliwości dalszego podlegania ustawodawstwu państwa, w którym działalność ta została zarejestrowana.

2. Zawieszenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 14a ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej nie traktuje się jako czasowego jej zaprzestania, lecz jedynie jako ograniczenie prowadzenia tej działalności. O zaprzestaniu prowadzenia działalności gospodarczej można natomiast mówić dopiero wówczas, gdy dochodzi do trwałego zaniechania wykonywania wszelkich czynności wchodzących w zakres przedmiotowej działalności.