Postanowienie SN z dnia 13 listopada 2018 r., sygn. II UK 473/17

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Maciej Pacuda

w sprawie z wniosku J. M. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w O. o ustalenie ustawodawstwa właściwego, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 13 listopada 2018 r., skargi kasacyjnej wnioskodawcy od wyroku Sądu Apelacyjnego w [...] z dnia 15 marca 2017 r., sygn. akt III AUa [...],

odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.

Uzasadnienie

Sąd Apelacyjny - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w [...] wyrokiem z dnia 15 marca 2017 r. oddalił apelację wniesioną przez odwołującego się J. M. od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w O. z dnia 8 września 2016 r., oddalającego odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w O. z dnia 8 września 2015 r., którą organ ten stwierdził, że odwołujący się od dnia 1 maja 2014 r. podlega ustawodawstwu polskiemu w zakresie ubezpieczeń społecznych.

Odwołujący się J. M. wniósł do Sądu Najwyższego skargę kasacyjną od wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 15 marca 2017 r., zaskarżając ten wyrok w całości i zarzucając mu naruszenie prawa materialnego, to jest: art. 13 ust. 3 oraz art. 11 ust. 1 i ust. 3 lit. a rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 (dalej jako rozporządzenie podstawowe); art. 14 ust. 5b rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 (dalej jako rozporządzenie wykonawcze); art. 6 k.c. w związku z art. 3 ust. 2 rozporządzenia wykonawczego, a także naruszenie przepisów postępowania, to jest: art. 378 § 1 k.p.c. oraz art. 1 ust. 2 lit. c w związku z art. 5 ust. 1, art. 6 i art. 16, art. 2 pkt 2 i art. 5 w związku z art. 16 ust. 2 i 3 rozporządzenia wykonawczego.

We wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania skarżący powołał się na oczywistą zasadność tego środka zaskarżenia oraz na występowanie w sprawie istotnych zagadnień prawnych.

Zdaniem skarżącego, w postępowaniu Sądu drugiej instancji doszło do licznych naruszeń przepisów postępowania, a także do błędnej wykładni i niewłaściwego zastosowania licznych przepisów prawa materialnego, co stanowiło jednocześnie rażące naruszenie prawa unijnego. Wbrew dyspozycji art. 13 ust. 3 rozporządzenia podstawowego zaniechano ustalenia dla skarżącego prawomocnie ustawodawstwa właściwego, mimo posiadania przez niego ważnego tytułu do ubezpieczeń społecznych w słowackim systemie w chwili orzekania w każdej instancji. Przy tym Sąd drugiej instancji dopuścił się obrazy art. 378 § 1 k.p.c. i nie rozpoznał sprawy w granicach apelacji, gdyż zaniechał rozpoznania wszystkich zarzutów apelacyjnych. Wskazuje to nie tylko na nieprawidłowość i przedwczesność zapadłych rozstrzygnięć, ale potwierdza także naruszenie art. 1 ust. 2 lit. c w związku z art. 5 ust. 1, art. 6 i art. 16 rozporządzenia wykonawczego, które doprowadziło do zaniechania uskutecznienia w pełnym zakresie procedury dialogu i koncyliacji określonej w art. 6 i art. 16 rozporządzenia wykonawczego oraz w postanowieniach Decyzji A1.