Wyrok SN z dnia 5 lipca 2016 r., sygn. III PK 140/15

1. Art. 403 § 2 k.p.c. wymaga, aby wyrok stanowiący podstawę wznowienia postępowania został później wykryty. Oznacza to, że taki wyrok został wydany i uprawomocnił się przed zakończeniem postępowania we wznawianej sprawie, to jest tylko wtedy, gdy wykryty wyrok funkcjonował w obrocie prawnym w czasie postępowania, którego dotyczy skarga.

2. Z treści art. 403 § 2 k.p.c. wynika, że można żądać wznowienia postępowania w razie późniejszego wykrycia takich okoliczności faktycznych lub środków dowodowych, które mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy, a z których strona nie mogła skorzystać w poprzednim postępowaniu. Oznacza to, że możliwość wznowienia postępowania na podstawie wykrycia "okoliczności faktycznych lub środków dowodowych" jest uzależniona od zaistnienia łącznie trzech przesłanek. Po pierwsze, wykrycia po uprawomocnieniu się wyroku nowych okoliczności faktycznych lub środków dowodowych, które istniały w toku postępowania, ale nie zostały w nim powołane. Po drugie, możliwości wpływu tych okoliczności lub dowodów na wynik sprawy i po trzecie, niemożności skorzystania z nich przez stronę w poprzednim postępowaniu.

3. Niezależnie od wcześniej podnoszonych w tym zakresie argumentów trzeba zaś wymienić i ten, że przepisy prawa, które zostały odmiennie zinterpretowane nawet w późniejszym orzecznictwie Sądu Najwyższego, nie są okolicznościami faktycznymi ani środkami dowodowymi, przeto nie uzasadniają wznowienia postępowania na podstawie art. 403 § 2 k.p.c.

4. Sformułowanie podstawy wznowienia w sposób odpowiadający art. 403 § 2 k.p.c., to jest przez powołanie się na wymieniony w tym przepisie wyrok oraz okoliczności faktyczne i środki dowodowe, nie oznacza jeszcze, że skarga faktycznie opiera się na ustawowej podstawie, jeżeli już z samego jej uzasadnienia wynika, iż podnoszona podstawa nie zachodzi.

Teza od Redakcji

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Maciej Pacuda (przewodniczący, sprawozdawca)

SSN Halina Kiryło

SSN Krzysztof Staryk