Wyrok SN z dnia 10 kwietnia 2014 r., sygn. II UK 386/13

Za podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne uznaje się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne dokonywane z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy, bez względu na źródło ich finansowania.

Teza od Redakcji

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Zbigniew Hajn (przewodniczący)

SSN Romualda Spyt

SSN Małgorzata Wrębiakowska-Marzec (sprawozdawca)

w sprawie z wniosku O. sp. z o.o. z siedzibą w G. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych z udziałem zainteresowanych: [...] o podstawę wymiaru składek, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 10 kwietnia 2014 r., skargi kasacyjnej organu rentowego od wyroku Sądu Apelacyjnego w [...] z dnia 1 października 2012 r.,

I. uchyla zaskarżony wyrok w odniesieniu do A. H. i R. C. w części dotyczącej wliczenia do podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne "premii lojalnościowych" i w tym zakresie sprawę przekazuje Sądowi Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania i orzeczenia o kosztach postępowania kasacyjnego;

II. oddala skargę kasacyjną w pozostałej części.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 22 września 2011 r. Sąd Okręgowy zmienił, między innymi, decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 27 maja 2010 r. i ustalił, że kwoty 30.707,54 zł oraz 2.337,10 zł nie stanowią podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne za A. H. (dalej: "zainteresowany") w związku z jego zatrudnieniem w "O." Spółce z o.o. (dalej: "płatnik") oraz decyzję Zakładu z dnia 28 maja 2010 r. w ten sposób, że ustalił, iż kwoty 12.029,84 zł oraz 735,85 zł nie stanowią podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne za R. C. (dalej: "zainteresowany") w związku z jego zatrudnieniem w Spółce, zaś w pozostałym zakresie odwołanie płatnika oddalił. Podstawę rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia.

Płatnik prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji materiałów budowlanych i usług budowlanych. Obecnie zatrudnia około 200 pracowników, którzy pracują zarówno w kraju jak i za granicą. W toku swojej działalności kierował pracowników do pracy w Belgii. Co do zasady, umowy o pracę z pracownikami zawierane były na czas określony z możliwością ich dwutygodniowego wypowiedzenia. Jako stanowisko pracy wskazywano: pracownik budowlany, jako miejsce pracy: G. Wynagrodzenie określano jako minimalne, jednocześnie w każdej z umów zawarte jest postanowienie: "w przypadku oddelegowania do pracy do Belgii - wynagrodzenie według prawa belgijskiego". Płatnik wypłacał pracownikom oddelegowanym do pracy za granicą kwoty stanowiące zwrot kosztów podróży służbowej na podstawie rozliczanych poleceń wyjazdu służbowego. Uchwałą zarządu Spółki z dnia 12 stycznia 2009 r. "o anulowaniu błędnie wystawionych poleceń wyjazdów służbowych i zwrocie nienależnie pobranych świadczeń" stwierdzono, że pracownikom zatrudnionym za granicą nie przysługują żadne dodatkowe świadczenia (w tym diety lub ryczałty za nocleg), poza wynagrodzeniem określonym w aneksie do umowy o pracę. W związku z powyższym, z dniem 12 stycznia 2009 r. wprowadzono obowiązek dokonania korekt wystawionych poleceń wyjazdu służbowego przez anulowanie tych, które zostały wystawione bezpodstawnie, co dotyczy pracowników oddelegowanych do pracy za granicą.