Wyrok SN z dnia 5 maja 2010 r., sygn. II UK 395/09

Warunkiem powołania się przez pracodawcę na art. 14 ust. 1 lit. a rozporządzenia Rady (EWG) nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. jest prowadzenie znacznej części działalności na terenie państwa wysyłającego.

Sam fakt, że wnioskodawca jest agencją pracy tymczasowej nie przesądza o automatycznym stosowaniu art. 14 ust. 1 lit. a rozporządzenia.

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Zbigniew Myszka (przewodniczący)

SSN Bogusław Cudowski (sprawozdawca)

SSN Jolanta Strusińska-Żukowska

w sprawie z wniosku A. Sp. z o.o. w W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w W.

z udziałem zainteresowanego Jerzego K.

o ubezpieczenie społeczne,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 5 maja 2010 r.,

skargi kasacyjnej wnioskodawcy od wyroku Sądu Apelacyjnego w W.

z dnia 23 lipca 2009 r.,

oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Sąd Okręgowy w W. wyrokiem z 30 marca 2009 r., oddalił odwołanie wnioskodawcy A. spółki z o.o. z siedzibą w W. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W. z 21 listopada 2008 r. w przedmiocie podlegania zainteresowanego Jerzego K. ustawodawstwu polskiemu w zakresie ubezpieczeń społecznych.

Sąd I instancji ustalił, że zainteresowany Jerzy K. zawarł z wnioskodawcą umowę o pracę na czas określony od 25 sierpnia 2007 r. do 22 grudnia 2007 r. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku cieśli. Praca miała być wykonywana wyłącznie we Francji na budowie L. w miejscowości S. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie pośrednictwa pracy (agencja pracy tymczasowej). Pracownicy są zatrudniani wyłącznie w celu delegowania ich do pracy we Francji. Żaden z pracowników, poza administracją, nie wykonywał pracy na terenie Polski. Zarząd spółki nie przebywa na terenie Polski, znajduje się tu jedynie administracja. Firma nie realizuje żadnych umów z klientami w Polsce i nie osiąga w Polsce żadnych dochodów.

Sąd I instancji uznał decyzję organu rentowego za prawidłową. Wskazując jako podstawę swojego rozstrzygnięcia przepisy rozporządzenia Rady (EWG) nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego w stosunku do pracowników najemnych, osób prowadzących działal­ność na własny rachunek oraz ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie (Dz. Urz. WE z 5 lipca 1971 r., L 149, s. 2 ze zm.), zaznaczył, że w sprawie należało ustalić, czy zainteresowany został delegowany w celu wykonywania pracy na terytorium Francji w rozumieniu przepisu art. 14 ust. 1 lit. a rozporządzenia.