Uchwała SN z dnia 7 maja 2009 r., sygn. III CZP 18/09

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Marian Kocon (przewodniczący), SSN Józef Frąckowiak (sprawozdawca), SSN Hubert Wrzeszcz,

Protokolant Iwona Budzik

w sprawie z powództwa Ireneusza M.

przeciwko Skarbowi Państwa -Prezydentowi m.st. Warszawy i Wojewodzie Warszawskiemu

o zapłatę,

po rozstrzygnięciu w Izbie Cywilnej na posiedzeniu jawnym

w dniu 7 maja 2009 r.,

zagadnienia prawnego przedstawionego 

przez Sąd Apelacyjny w W.

postanowieniem z dnia 16 grudnia 2008 r., sygn. akt VI ACa 421/08,:

„Czy roszczenie o odszkodowanie wywodzone z zapadłej decyzji administracyjnej, stwierdzającej wydanie z naruszeniem prawa uprzedniej decyzji administracyjnej, która odmawiała ustanowienia prawa własności czasowej do gruntu nieruchomości warszawskiej, może być przeniesione na osobę trzecią w drodze przelewu (art. 509 § 1 k.c.)?”

podjął uchwałę:

Dopuszczalny jest przelew wierzytelności o odszkodowanie za wydanie decyzji administracyjnej odmawiającej współwłaścicielowi gruntu warszawskiego ustanowienia wieczystej dzierżawy lub prawa zabudowy, która uznana została za wydaną z naruszeniem prawa.

Uzasadnienie

Sąd Apelacyjny w W. rozpoznając apelację wniesioną przez powoda Ireneusza M. od wyroku Sądu Okręgowego w W. z dnia 24  stycznia 2008 r. powziął istotne wątpliwości i na podstawie art. 390 § 1 k.p.c. przedstawił Sądowi Najwyższemu do rozstrzygnięcia zagadnienie prawne sformułowane w  sentencji swojego postanowienia z dnia 16 grudnia 2008 r. Zagadnienie to powstało na tle następującego stanu faktycznego.

Powód wystąpił z powództwem przeciwko Skarbowi Państwa o  zasądzenie kwoty 6 809 120,00 zł tytułem odszkodowania. W uzasadnieniu swego żądania wskazał, że szkoda została wyrządzona decyzją Prezydium Rady Narodowej m. st. Warszawy z dnia 11 sierpnia 1972 r., w której w odmówiono współwłaścicielom, zabudowanej nieruchomości przy Al. N. [...] w  W., ustanowienia wieczystej dzierżawy. Ostateczną decyzją z dnia 3 października 2006 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Warszawie stwierdziło, że powołana wyżej decyzja została wydana z naruszeniem prawa. Jako  podstawę swego roszenia powód wskazała art. 160 k.p.a. W trakcie procesu powód cofnął powództwo co do kwoty 1 818,760 zł. Sąd I instancji umorzył postępowanie w tym zakresie oraz oddalił powództwo w pozostałej części. W opinii Sądu Okręgowego art. 160 k.p.a., w sytuacji gdy decyzja stwierdzająca, że decyzja wyrządzająca szkodę została wydana z naruszeniem prawa stała się ostateczna po  1 września 2004 r., przepis art. 160 k.p.a. nie może być podstawą dochodzonego w  pozwie roszczenia, zaś sąd nie ma obowiązku poszukiwać właściwej podstawy prawnej roszczenia, gdy powód reprezentowany jest w  procesie przez profesjonalnego pełnomocnika.