Wyrok SN z dnia 22 stycznia 2008 r., sygn. I UK 210/07

Okres pracy wykonywanej stale i w pełnym wymiarze w szczególnych warunkach w rozumieniu § 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lu­tego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) może obejmować również czas krótkotrwałych, koniecznych szkoleń pra­cownika, zwłaszcza wstępnych.

Przewodniczący SSN Teresa Flemming-Kulesza (sprawozdawca), Sędziowie: SN Zbigniew Myszka, SA Jolanta Pietrzak.

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 22 stycznia 2008 r. sprawy z odwołania Waldemara D. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych-Oddziałowi w Ł. o prawo do emerytury, na skutek skargi kasacyjnej ubez­pieczonego od wyroku Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 6 marca 2007 r. [...]

u c h y l i ł zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Sądowi Apelacyjnemu w Łodzi do ponownego rozpoznania i orzeczenia o kosztach postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Zakład Ubezpieczeń Społecznych-Oddział w Ł. decyzją z dnia 12 listopada 2004 r. odmówił Waldemarowi D. prawa do emerytury, powołując się na art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w związku z § 4 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze i podnosząc, że ubezpieczony nie wykazał wymaganego 15-letniego okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach, gdyż zgodnie z załączonym świadectwem przez 10 lat wykonywał prace wymienione w wykazie A, dziale VII, poz. 9.

Uwzględniając odwołanie ubezpieczonego od powyższej decyzji, Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Łodzi wyrokiem z dnia 7 lutego 2005 r. zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał Waldemarowi D. prawo do emerytury od 7 października 2004 r. Sąd Okręgowy ustalił, że Waldemar D. był zatrudniony w okre­sie od 1 grudnia 1972 r. do 31 (powinno być: 30) listopada 1982 r. w Zakładach Uszczelnień i Wyrobów Azbestowych „P.” w Ł., kolejno na stanowiskach stażysty (od 1 grudnia 1972 r. do 28 lutego 1973 r.), dyspozytora zmianowego zakładu B (od 1 marca 1973 r. do 30 kwietnia 1973 r.), kierownika zmianowego zakładu B (od 1 maja 1973 r. do 28 lutego 1974 r.), zastępcy szefa produkcji (od 1 marca 1974 r. do 31 sierpnia 1976 r.) oraz kierownika zakładu B (od 1 marca 1976 r. do 31 listopada 1982 r.). W okresie zatrudnienia w Zakładach „P.” wnioskodawca wykonywał prace bezpośrednio przy produkcji azbestu. Sprawując nadzór nad pracownikami zwykle przebywał na sali produkcyjnej po 6-7 godzin dziennie, jedynie około 1-2 godzin wykonywał czynności administracyjno-biurowe poza halą. W okresie zatrudnienia wnioskodawcy w strukturze organizacyjnej Zakładów „P.” wyodrębniono zakłady A, B i C, po 1983 r. zostały one przemianowane na oddziały, o których mowa w dziale IV pkt 1.15 wyka­zu B. W dniu 30 listopada 1982 r. wnioskodawca rozwiązał umowę o pracę w Zakładach „P.” ponieważ stwierdzono u niego pylicę azbestową, co stanowiło przeciw­wskazanie do dalszej pracy w kontakcie z azbestem, a pracodawca nie zaproponował mu stanowiska pracy odpowiedniego do stanu jego zdrowia. Wnioskodawca otrzymał 19 maja 2000 r. świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warun­kach, potwierdzające, że w okresie od 1 grudnia 1972 r. do 30 listopada 1982 r. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace w Zakładach Uszczelnień i Wyro­bów Azbestowych „P.” - na stanowisku kierownika zakładu B, wymienionym w wyka­zie A dziale VII poz. 9 pkt. A, stanowiącym załącznik nr 1 do zarządzenia Nr 7 Mini­stra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z dnia 7 lipca 1987 r. w sprawie prac wyko­nywanych w szczególnych warunkach. Wnioskodawca urodził się 20 kwietnia 1949 r., posiada 31 lat okresów składkowych oraz 5 lat i 7 miesięcy okresów nieskładkowych. Orzeczeniem z dnia 15 kwietnia 2003 r. stwierdzono u niego chorobę zawodową - pylicę azbestową.