Wyrok SN z dnia 24 stycznia 2006 r. sygn. I PK 116/05

Ogłoszenie wyroku Trybunału Konstytucyjnego we właściwym organie publikacyjnym jest równoznaczne z utratą mocy obowiązującej zakwestionowanego aktu normatywnego lub jego przepisu (przepisów) wyłącznie w zakresie określonym w sentencji tego wyroku.

Przewodniczący SSN Jerzy Kwaśniewski

Sędziowie SN: Maria Tyszel, Małgorzata Wrębiakowska-Marzec (sprawozdawca)

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 stycznia 2006 r. sprawy z powództwa Zofii M. przeciwko Zakładowi Budynków Miejskich Spółce z o.o. w B. o wznowienie postępowania, na skutek kasacji powódki od wyroku Sądu Okręgowego- Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Katowicach z dnia 21 grudnia 2004 r. [...]

uchylił zaskarżony wyrok i sprawę przekazał Sądowi Okręgowemu-Sądowi Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Katowicach do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia o kosztach postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

W dniu 28 kwietnia 2003 r. Zakład Budynków Miejskich Spółka z o.o. w B. wniósł skargę o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego-Sądu Pracy w Bytomiu z dnia 3 października 2002 r., domagając się uchylenia tego wyroku na podstawie art. 401¹ k.p.c.

Sąd Rejonowy ustalił, iż powódka była zatrudniona w pozwanym Zakładzie od 1974 r. Łącząca strony umowa o pracę została rozwiązana z dniem 31 sierpnia 2001 r. przez pracodawcę z przyczyn dotyczących zakładu pracy. Wyrokiem z dnia 3 października 2002 r. Sąd Rejonowy w Bytomiu przywrócił powódkę do pracy u strony pozwanej, zasądzając na jej rzecz wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy. Podstawę rozstrzygnięcia stanowiło ustalenie, że powódka była członkiem komisji rewizyjnej zakładowej organizacji związkowej, a pracodawca nie zachował przewidzianego w takiej sytuacji trybu postępowania.

Wyrokiem z dnia 28 kwietnia 2004 r. Sąd Rejonowy w Bytomiu uchylił wyrok tamtejszego Sądu z dnia 3 października 2002 r. i oddalił powództwo, powołując się na art. 401k.p.c. oraz wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 7 kwietnia 2003 r., P 7/02, w którym stwierdzono niezgodność art. 32 ustawy o związkach zawodowych z art. 32 Konstytucji. Sąd podniósł, iż jeżeli dany przepis jest niezgodny z Konstytucją, to ma to miejsce od chwili wejścia w życie Konstytucji, a nie od daty wydania orzeczenia przez Trybunał Konstytucyjny i jego publikacji. Przepis art. 32 ustawy o związkach zawodowych był zatem niezgodny z Konstytucją już w dacie wypowiedzenia powódce umowy o pracę. Tymczasem orzeczenie przywracające powódkę do pracy oparte zostało na ustaleniu, że powódka jako członek komisji rewizyjnej korzysta ze szczególnej ochrony, czego pracodawca, wypowiadając umowę o pracę, nie uwzględnił. W sytuacji zatem, gdy wskazana przyczyna wypowiedzenia (zmniejszenie zatrudnienia) była przyczyną rzeczywistą, przeto żądanie przywrócenia do pracy było nieuzasadnione.