Wyrok SN z dnia 2 marca 2006 r. sygn. I CSK 90/05

Okoliczność, że nieruchomość podlegałaby wywłaszczeniu, nie przerywa normalnego związku przyczynowego pomiędzy wydaniem bezprawnej decyzji o odmowie przyznania prawa własności czasowej gruntu (art. 7 dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy, Dz.U. Nr 50, poz. 279 ze zm.) a szkodą w postaci nieuzyskania prawa do gruntu i utraty własności budynków, jednakże ma wpływ na wysokość odszkodowania.

Sędzia SN Gerard Bieniek (przewodniczący)

Sędzia SN Maria Grzelka (sprawozdawca)

Sędzia SN Zbigniew Kwaśniewski

Sąd Najwyższy w sprawie z powództwa Elżbiety M.-B., Wojciecha J.-B. i Tomasza J.-B. przeciwko Skarbowi Państwa - Ministrowi Infrastruktury, obecnie Ministrowi Transportu i Budownictwa o zapłatę, po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Cywilnej w dniu 2 marca 2006 r. skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 14 kwietnia 2005 r.

uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Sądowi Apelacyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach procesu za instancję kasacyjną.

Uzasadnienie

Powodowie domagali się od Skarbu Państwa odszkodowania w związku ze stwierdzeniem wydania z naruszeniem prawa decyzji Ministra Gospodarki Komunalnej z dnia 20 stycznia 1953 r., utrzymującej w mocy decyzję o odmowie przyznania poprzednikom prawnym powodów prawa własności czasowej do nieruchomości położonej w W. przy ul. D. nr 2/4. Stan faktyczny ustalony w sprawie był następujący. Zabudowana nieruchomość o powierzchni , składająca się z działek nr 116, 117 i 118, położona w W. przy ul. D. nr 2/4, podlegała przepisom dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze miasta stołecznego Warszawy (Dz.U. Nr 50, poz. 279). Złożony przez poprzedników prawnych powodów, będących właścicielami nieruchomości, wniosek o przyznanie im własności czasowej gruntu został załatwiony odmownie decyzją Prezydium Rady Narodowej m.st. Warszawy z dnia 13 maja 1952 r., utrzymaną następnie w mocy decyzją Ministra Gospodarki Komunalnej z dnia 20 stycznia 1953 r. W wyniku tego, oraz w związku z art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 20 marca 1950 r. o terenowych organach jednolitej władzy państwowej (Dz.U. Nr 14, poz. 130), powyższa nieruchomość stała się własnością Państwa i została przez Państwo przejęta w posiadanie. W 1953 r. przedmiotowa nieruchomość podlegała ogólnemu planowi zagospodarowania m.st. Warszawy pochodzącemu z 1931 r., przewidującemu w tym miejscu zabudowę zwartą o trzech kondygnacjach do wysokości i 50% powierzchni zabudowy. W 1961 r. powstał plan zagospodarowania przestrzennego, zgodnie z którym powyższy teren został przeznaczony m.in. pod budownictwo mieszkaniowe wielorodzinne. W następstwie tego na wniosek Dyrekcji Rozbudowy Miasta Warszawa-Południe, po uprzednim wydaniu przez właściwy organ decyzji rozbiórkowej, zburzone zostały zabudowania i urządzenia Fabryki Eteru, funkcjonującej na tym terenie pod zarządem państwowym, a w kolejności - część gruntu, m.in. działki nr 116 i 117, zostały oddane w użytkowanie wieczyste spółdzielni mieszkaniowych. W latach 1962-1965 w tym miejscu powstały osiedla mieszkaniowe obecnie należące do Międzyzakładowej Spółdzielni Mieszkaniowej „E.” i Powszechnej Spółdzielni Budowlano-Mieszkaniowej.