Wyrok SN z dnia 21 marca 2001 r. sygn. I PKN 311/00

Wymaganie z art. 30 § 4 KP nie jest spełnione, jeżeli w danych okolicznościach faktycznych ogólnie ujęta przyczyna rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia (art. 52 § 1 KP) budzi wątpliwości, w szczególności u zwalnianego pracownika, co do tego z jakim konkretnie jego zachowaniem należy ją łączyć.

Przewodniczący SSN Józef Iwulski

Sędziowie SN: Katarzyna Gonera, Walerian Sanetra (sprawozdawca)

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 21 marca 2001 r. sprawy z powództwa Marka S. i Eugeniusza P. przeciwko HDM H.D. Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w R. o przywrócenie do pracy, na skutek kasacji strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu z dnia 3 lutego 2000 r. [...]

oddalił kasację.

Uzasadnienie

W imieniu pozwanej HDM Spółki z o.o. w R., wniesiona została kasacja od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu z dnia 3 lutego 2000 r. [...], którym oddalona została jej apelacja od wyroku Sądu Rejonowego-Sądu Pracy w Zgorzelcu z dnia 5 listopada 1999 r. [...].

Sąd Pracy przywrócił powodów Marka S. i Eugeniusza P. do pracy u strony pozwanej na poprzednio zajmowanych stanowiskach. Powodowie byli zatrudnieni u strony pozwanej od 1 grudnia 1997 r. na podstawie umowy o pracę zawartej na czas określony do dnia 31 grudnia 2002 r.; Marek S. był zatrudniony na stanowisku, kierownika Działu Handlu i Marketingu, natomiast Eugeniusz P. na stanowisku dyrektora do spraw handlu i marketingu. W dniu 22 lipca 1999 r. pracodawca rozwiązał z powodami umowy o pracę na podstawie art. 52 § 1 KP. Jako przyczynę rozwiązania wskazał „działania, które naraziły firmę na duże straty". Konkretyzacja zarzutu narażenia przedsiębiorstwa na straty nastąpiła w odpowiedziach na pozwy, w których strona pozwana wyliczyła szereg zachowań powodów (w szczególności sprzedaż towarów niewiarygodnym firmom oraz przekroczenie kompetencji) noszących znamiona „niegospodarności i rażącego naruszenia obowiązków pracowniczych przez Powoda, efektem czego było narażenie firmy na nieodwracalne straty materialne". Przy tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Pracy przyjął, że roszczenia powodów są zasadne. Przepis art. 52 KP daje pracodawcy możliwość rozwiązania umowy o pracę z winy pracownika. Jednakże zgodnie z art. 30 § 4 KP w oświadczeniu pracodawcy „winna być wskazana konkretna przyczyna, fakt uzasadniający rozwiązanie umowy w tym trybie". Ponadto, według tego Sądu, ogólnikowe sformułowanie użyte przez stronę pozwaną w istocie uniemożliwia przeprowadzenie merytorycznej kontroli dokonanego rozwiązania umów o pracę, jak i oceny oświadczeń pracodawcy pod względem formalnym.