Wyrok SN z dnia 7 lutego 2001 r., sygn. V CKN 202/00

Roszczenie z art. 231 § 1 kc jest prawem o tyle swoistym, że związane jest z posiadaniem gruntu, na którym posiadacz wzniósł budynek, nie może powstać bez tego posiadania, a od jego trwania uzależniony jest też dalszy jego byt.

   Przewodniczący: SSN Lech Walentynowicz.  

   Sędziowie: SN Mirosława Wysocka, SA Hanna Małaniuk (spr.).  

   Protokolant: Ewa Zawisza.  

 Sąd Wojewódzki w Bielsku-Białej wyrokiem z dnia 28 listopada 1997 roku oddalił pozew Andrzeja G., w którym domagał się, aby pozwana Renata K. przeniosła na niego udział wynoszący 1/2 we własności zabudowanej nieruchomości położonej w K, stwierdzając, że nie zostały spełnione przesłanki opisane w art. 231 § 1 kc, konieczne do uwzględnienia żądania.

 Sąd ten ustalił, że dnia 18.IV.1990 roku pozwana kupiła działkę gruntu w K., na której strony, pozostające w konkubinacie, pobudowały budynek mieszkalny i zamieszkały w nim w 1993 roku. Nieruchomość nabyła pozwana, gdyż powód pozostawał wówczas w związku małżeńskim i nie chciał, aby stała się ona składnikiem jego majątku dorobkowego, a przystępując do budowy domu działał z pełną świadomością, że buduje na cudzym gruncie. Według niekwestionowanych ustaleń Sądu I instancji strony zamieszkiwały wspólnie do końca lipca 1995 roku, po czym pozwana wyprowadziła się z nieruchomości z synem stron, a w grudniu 1995 roku budynek opuścił powód. Zdaniem Sądu Wojewódzkiego, powód nie wykazał istnienia swej dobrej wiary, na co wskazują nie tylko okoliczności zakupu nieruchomości, świadomość powoda o budowie na cudzym gruncie oraz jego przekonanie, że tylko pozwana wykonywała uprawnienia właścicielskie w stosunku do nieruchomości. Apelację powoda, zarzucającego naruszenie art. 231 § 1 kc, Sąd Apelacyjny w Katowicach oddalił, w pełni aprobując pogląd Sądu I instancji, iż powód nie był samoistnym posiadaczem w dobrej wierze, a powołane przez niego okoliczności nie dają podstaw do przyjęcia, że zasady współżycia społecznego usprawiedliwiają potraktowanie go na równi z samoistnym posiadaczem w dobrej wierze, o jakim mowa w art. 231 § 1 kc.