Wyrok SN z dnia 8 marca 2000 r., sygn. III KKN 231/98

Spowodowanie skutku może być tylko wtedy obiektywnie przypisane sprawcy (co stwarza podstawę wyjściową do ustalenia realizacji ustawowych znamion czynu zabronionego, określonego w art. 145 § 2 dkk), gdy urzeczywistnia się w nim niebezpieczeństwo, któremu zapobiec miałoby przestrzeganie naruszonego obowiązku ostrożności.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu w dniu 8 marca 2000 r. sprawy Tadeusza Janusza K., skazanego z art. 145 § 2 kk z 1969 r., z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego od wyroku Sądu Wojewódzkiego w Ł. z dnia 30 stycznia 1998 r., zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego w Ł. z dnia 25 listopada 1997 r. – uchylił zaskarżony wyrok, a także zmieniony nim wyrok Sądu Rejonowego w L. z dnia 25 listopada 1997 r. i uniewinnił Tadeusza Janusza K. od popełnienia przypisanego mu czynu (...).

Uzasadnienie

Uznać należy za zasadną kasację obrońcy oskarżonego w tym punkcie, w którym stawia on zarzut zaskarżonemu wyrokowi rażącego naruszenia unormowania art. 4 § 1 dkpk mającego wpływ na jego treść. Wskutek tego doszło do błędnego ustalenia okoliczności faktycznych leżących u podstaw tego wyroku i w rezultacie rażącego naruszenia przepisu art. 145 § 2 dkk.

Mając na uwadze treść wyroku Sądu Rejonowego w Ł. z 25 listopada 1997 r. i częściowo zmieniającego go wyroku Sądu Wojewódzkiego w Ł. z 30 stycznia 1998 r., przyjąć należy, że skazanie oskarżonego Tadeusza Janusza K. z art. 145 § 2 dkk nastąpiło z powodu przypisania mu czynu polegającego na tym, że „dnia 25 maja 1997 r. na trasie 61 w pobliżu S. nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując samochodem osobowym „Polonez” na terenie niezabudowanym nie dostosował prędkości jazdy do możliwości rozpoznawania przeszkód o zasięgu oświetlenia zewnętrznego pojazdu, w wyniku czego potrącił poruszającego się pasem ruchu pieszego Zdzisława R., który doznał obrażeń ciała skutkujących jego śmierć”.

Jak wynika z uzasadnienia wyroku Sądu Wojewódzkiego, modyfikującego częściowo wyrok Sądu Rejonowego, przypisanie oskarżonemu czynu z art. 145 § 2 dkk wynikało z uznania, że szybkość, z jaką prowadził samochód, nie była szybkością bezpieczną i na tym polegało nieumyślne naruszenie przez niego zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym, czego efektem było potrącenie ze skutkiem śmiertelnym pokrzywdzonego.