Wyrok SN z dnia 5 sierpnia 1999 r. sygn. II UKN 68/99

1. Pracownik podlegający obowiązkowi ubezpieczenia społecznego z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej na własny rachunek nie nabywa prawa do zasiłku chorobowego w razie powstania niezdolności do pracy po rozwiązaniu stosunku pracy (art. 6 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1974 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, jednolity tekst: Dz.U. z 1983 r. Nr 30, poz. 143 ze zm.).

2. Przez użyty w art. 6 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1974 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa zwrot „podjęcie działalności zarobkowej” należy rozumieć także kontynuowanie działalności gospodarczej rozpoczętej przed ustaniem stosunku pracy.

Przewodniczący: SSN Barbara Wagner (sprawozdawca)

Sędziowie SN: Beata Gudowska, Roman Kuczyński

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 5 sierpnia 1999 r. sprawy z wniosku Edwarda G. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych-Oddziałowi w Z.G. o zasiłek chorobowy, na skutek kasacji wnioskodawcy od wyroku Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 29 października 1998 r. [...]

oddalił kasację.

Uzasadnienie

Sąd Wojewódzki-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Zielonej Górze wyrokiem z 20 lutego 1998 r. [...] zmienił decyzje Zakładu Ubezpieczeń Społecznych-Oddziału w Z.G. odmawiające Eugeniuszowi G. prawa do zasiłku chorobowego z tytułu zatrudnienia, po ustaniu zatrudnienia, ustalając, że podstawę wymiaru zasiłku powinno stanowić wynagrodzenie za okres 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstała jego niezdolność do pracy, tj. od 1 lipca 1996 r. do 30 czerwca 1997 r.

Sąd ustalił, że Eugeniusz G. od 15 lutego 1991 r. prowadził działalność gospodarczą na własny rachunek podejmując równocześnie zatrudnienie okresowe na podstawie umowy o pracę i umowy zlecenia. Ostatnie jego zatrudnienie „najemne” ustało 30 czerwca 1997 r. Wnioskodawca stał się niezdolny do pracy w ciągu miesiąca od ustania zatrudnienia. Nabył wobec tego prawo do zasiłku chorobowego na podstawie art. 5 ust. 1 w związku z art. 6 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1974 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (jednolity tekst: Dz.U. z 1983 r. Nr 30, poz. 143 ze zm.), powoływanej dalej jako „ustawa” lub „ustawa zasiłkowa”. Zdaniem Sądu, w sprawie nie ma zastosowania powoływany przez organ rentowy art. 6 ust. 2 pkt 1 ustawy, bowiem wnioskodawca „nie podejmował żadnej dodatkowej działalności gospodarczej, przed powstaniem niezdolności do pracy był pracownikiem i jako pracownik był ubezpieczony”. Podstawa należnego zasiłku chorobowego winna być obliczona stosownie do art. 12 ust. 2 ustawy.