Uchwała SN z dnia 9 kwietnia 1997 r., sygn. III CZP 10/97

Sąd Najwyższy w sprawie z powództwa „R.” Spółka z o.o. w W. przeciwko Ewie K. i Danielowi Ż. o zapłatę po rozpoznaniu na posiedzeniu jawnym zagadnienia prawnego przedstawionego przez Sąd Wojewódzki w Toruniu postanowieniem z dnia 27 stycznia 1997 r. VI GCz 7/97 do rozstrzygnięcia w trybie art. 390 kpc:

„Czy w świetle art. 387 § 1 kpc postanowienia sądu drugiej instancji nie kończące postępowania w sprawie nie wymagają uzasadnienia?”

podjął następującą uchwałę:

Wydane na posiedzeniu niejawnym postanowienie sądu drugiej instancji nie kończące postępowania w sprawie doręcza się z urzędu obu stronom wraz z uzasadnieniem.

Uzasadnienie

Przedstawione zagadnienie prawne wynikło na tle art. 387 kpc, po jego nowelizacji dokonanej przez przepisy ustawy z dnia 1 marca 1996 r. o zmianie kodeksu postępowania cywilnego (...) (Dz.U. 1996 r. Nr 43, poz. 189), w toku rozpoznania zażalenia na postanowienie Sądu pierwszej instancji, którego przedmiotem była odmowa zwolnienia strony powodowej od kosztów sądowych. Rozpatrującemu to zażalenie na posiedzeniu niejawnym Sądowi drugiej instancji nasunęła się wówczas wątpliwość co do potrzeby sporządzenia uzasadnienia postanowienia rozstrzygającego zażalenie. Odpowiedź zatem można byłoby sprowadzić do wyjaśnienia kwestii, czy podlegają uzasadnieniu przez sąd drugiej instancji postanowienia tego sądu wydane na posiedzeniu niejawnym, rozstrzygające zażalenie na postanowienie wymienione w części enumeratywnej art. 394 § 1 kpc, konkretnie w jego punkcie 2. Zawężenie odpowiedzi jedynie do tego problemu nie wydaje się jednak celowe. Chodzi bowiem o zagadnienie z istoty swej o charakterze zasadniczym, a mianowicie, czy w świetle unormowania art. 387 kpc sąd drugiej instancji obowiązany jest uzasadnić swe postanowienie nie kończące postępowania w sprawie, rozstrzygające zażalenie rozpoznane na posiedzeniu niejawnym.