Wyrok SN z dnia 20 listopada 1996 r. sygn. I PKN 14/96

1. Rozwiązanie z pracownikiem umowy o pracę bez wypowiedzenia z powodu jego stawienia się do pracy po użyciu alkoholu (art. 52 § 1 pkt 1 KP) nie może być skutecznie podważane z powołaniem się na zasady współżycia społecznego.

2. Pracownik naruszający swoje obowiązki oraz zasady współżycia społecznego nie może skutecznie zarzucić naruszenia tych zasad wobec niego i opierać na tym swoje roszczenie.

Przewodniczący SSN: Maria Mańkowska

Sędziowie SN: Józef Iwulski, Walerian Sanetra (sprawozdawca).

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 20 listopada 1996 r. sprawy z powództwa Jerzego G. przeciwko P.K.P. Lokomotywownia Pozaklasowa w K.Z. o przywrócenie do pracy, na skutek kasacji strony pozwanej od wyroku Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Opolu z dnia 18 lipca 1996 r. [...]

1. uchylił zaskarżony wyrok i zmienił poprzedzający go wyrok Sądu Rejonowego-Sądu Pracy w Nysie z dnia 21 maja 1996 r. [...] w ten sposób, że oddalił powództwo,

2. zasądził od powoda na rzecz strony pozwanej 15 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Uzasadnienie

Powód Jerzy G. wniósł o uznanie wypowiedzenia mu umowy o pracę (pismo z dnia 28 marca 1996 r.) za bezskuteczne, a następnie - na rozprawie - domagał się przywrócenia go do pracy na stanowisko dyżurnego stróża w pozwanych Polskich Kolejach Państwowych Lokomotywowni Pozaklasowej w K.Z. Strona pozwana rozwiązała z nim stosunek pracy z powodu pełnienia obowiązków służbowych w stanie po użyciu alkoholu. Z ustaleń Sądu Rejonowego-Sądu Pracy w Nysie (wyrok z dnia 21 maja 1996 r. [...]), który przywrócił powoda do pracy na stanowisku starszego maszynisty pojazdów trakcyjnych, wynika, iż powód w dniu 17 marca 1996 r. znajdował się w pracy po spożyciu alkoholu. Jednocześnie Sąd ten przyjął, że stan powoda nie stanowił zagrożenia dla bezpieczeństwa ruchu czy też mienia pozwanego zakładu pracy, zwłaszcza że powód faktycznie pełnił obowiązki dozorcy lokomotyw oczekujących na wyjazd w trasę i w związku z tym nie mógł wpływać na bezpieczeństwo osób trzecich. W ocenie Sądu Pracy w zachowaniu powoda brak było elementów umyślności, co najwyżej można mu było przypisać lekkomyślność w założeniu, iż spożywanie alkoholu w czasie obiadu nie pozostawi żadnych symptomów w chwili rozpoczęcia pracy po około pięciogodzinnym okresie przerwy. Na tej podstawie Sąd ten - mając jednocześnie pełną świadomość, że w orzecznictwie Sądu Najwyższego dominuje pogląd, iż nawet jednorazowy przypadek wykonywania pracy w stanie nietrzeźwości jest ciężkim naruszeniem podstawowych obowiązków pracowniczych - uznał brak przesłanek do rozwiązania z powodem umowy o pracę bez wypowiedzenia z powodu ciężkiego naruszenia przez niego podstawowych obowiązków pracowniczych. Sąd ten uznał ponadto, że również zasady współżycia społecznego przemawiają jednoznacznie przeciwko decyzji zakładu pracy o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia i powołał się w związku z tym na art. 8 KP.