Uchwała SN z dnia 18 października 1994 r., sygn. I PZP 43/94

Sąd Najwyższy przy udziale prokuratora w sprawie z powództwa Marka P. przeciwko Zakładom Przemysłu Bawełnianego „Protex” S.A. w P. o uznanie wypowiedzenia umowy o pracę za bezskuteczne po rozpoznaniu na posiedzeniu jawnym zagadnienia prawnego przekazanego przez Sąd Wojewódzki – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Opolu Wydział V postanowieniem z dnia 25 sierpnia 1994 r. V Pr 154/94 do rozstrzygnięcia w trybie art. 391 k.p.c.:

„Czy liczbę pracowników, z którymi umowy o pracę zawarte na czas określony zostały rozwiązane na skutek upływu czasu, na który były zawarte, wlicza się do ogólnej liczby pracowników, z którymi rozwiązano umowy z powodów i w ilości wynikających z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy (Dz.U. nr 4, z 1990 r., poz. 19 z późn. zm.)?”

podjął następującą uchwałę:

Liczebność grupy pracowników, o której mowa w art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. z 1990 r. nr 4, poz. 19 z późn. zm.), ustala się bez uwzględnienia pracowników, których umowy o pracę rozwiązują się z upływem czasu, na który były zawarte (art. 30 § 1 pkt 4 k.p.).