Uchwała SN z dnia 16 grudnia 1992 r., sygn. II UZP 24/92

Sąd Najwyższy przy udziale Prokuratora w Ministerstwie Sprawiedliwości w sprawie z wniosku Zofii W. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w K. o podwyższenie renty rodzinnej po rozpoznaniu na posiedzeniu jawnym zagadnienia prawnego przekazanego przez Sąd Apelacyjny – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Krakowie z dnia 4 listopada 1992 r. III-A-Ur 509/92 do rozstrzygnięcia w trybie art. 391 k.p.c.:

„Czy w świetle przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 22 listopada 1990 r. w sprawie przygotowania do rewaloryzacji emerytur i rent (Dz.U. nr 83, poz. 484) dopuszczalne jest wyliczenie wskaźnika wysokości wynagrodzenia przez odniesienie wynagrodzenia pobranego w 1937 r. do średnich zarobków z tego roku?”

podjął następującą uchwałę:

W świetle § 6 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 22 listopada 1990 r. w sprawie przygotowania do rewaloryzacji emerytur i rent (Dz.U. nr 83, poz. 484) dopuszczalne jest wyliczenie wskaźnika wysokości wynagrodzenia pobranego w 1937 r. do przeciętnego wynagrodzenia z tego roku.