Uchwała SN z dnia 5 lipca 1991 r., sygn. I PZP 25/91

Sąd Najwyższy przy udziale Prokuratora w Ministerstwie Sprawiedliwości w sprawie powództwa Kazimierza J. przeciwko Przedsiębiorstwu Budownictwa Przemysłowego w T. o wynagrodzenie po rozpoznaniu na posiedzeniu jawnym zagadnienia prawnego przekazanego przez Sąd Apelacyjny – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku postanowieniem z dnia 29 kwietnia 1991 r. APz 13/91 do rozstrzygnięcia w trybie art. 391 § 1 k.p.c.:

„Czy pełnomocnik przedsiębiorstwa państwowego może zawrzeć ugodę sądową w sporze pracowniczym między przedsiębiorstwem a jego tymczasowym kierownikiem, jeżeli pełnomocnictwo procesowe zostało udzielone przez tego tymczasowego kierownika?”

podjął następującą uchwałę:

Pełnomocnik procesowy przedsiębiorstwa, któremu udzielił pełnomocnictwa tymczasowy kierownik, nie może zawrzeć ugody sądowej w sprawie o roszczenia majątkowe tego kierownika, wynikające jego żądania nawiązania stosunku pracy z tym przedsiębiorstwem

Uzasadnienie

Sąd Apelacyjny – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku rozpoznając sprawę z powództwa Kazimierza J. przeciwko Przedsiębiorstwu Budownictwa Przemysłowego w T. o wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy w kwocie 24.900.493 zł w związku z zażaleniem Prokuratora Wojewódzkiego w Toruniu na postanowienie Sądu Wojewódzkiego – Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Toruniu z 12.II.1991 r. w sprawie IV P 289/90 przedstawił Sądowi Najwyższemu do rozstrzygnięcia wymienione w sentencji uchwały zagadnienie prawne budzące poważne wątpliwości, które powstało na tle następującego stanu faktycznego:

Powód Kazimierz J. wystąpił pozwem z 26.XI.1990 r. przeciwko Przedsiębiorstwu Budownictwa Przemysłowego w T. o zasądzenie kwoty 24.900.493 zł z odsetkami tytułem odszkodowania za czas pozostawania bez pracy w okresie od 18.XI.1989 r. do 17.V.1990 r. W uzasadnieniu pozwu podał, że do 17.XII.1981 r. był dyrektorem pozwanego przedsiębiorstwa i został zwolniony z pracy z przyczyn politycznych. Orzeczeniem Społecznej Komisji Pojednawczej z 7.IX.1989 r. w sprawie SKP 47/89 został nałożony na pozwanego obowiązek zawarcia umowy o pracę z powodem.