Uchwała Składu 7 Sędziów SN z dnia 21 listopada 1988 r., sygn. III PZP 35/88

Sąd Najwyższy przy udziale Prokuratora Prokuratury Generalnej PRL po rozpoznaniu wniosku Ministra Pracy i Polityki Socjalnej, skierowanego przez Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego do rozpoznania przez skład siedmiu sędziów Izby Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Sądu Najwyższego o podjęcie uchwały zawierającej odpowiedź na następujące pytanie prawne:

„Czy wynagrodzenie z tytułu zastępstwa sądowego i arbitrażowego, przewidziane w art. 22 ust. 3 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz.U. nr 19, poz. 145), przysługuje także radcy prawnemu zatrudnionemu w zakładzie pracy, w którym porozumienie, zawarte na podstawie przepisów ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. o zasadach tworzenia zakładowych systemów wynagradzania (Dz.U. nr 5, poz. 25 ze zm.) nie przewiduje takiego wynagrodzenia?”

podjął następującą uchwałę i postanowił nadać jej moc zasady prawnej:

W zakładach pracy, w których wprowadzono zakładowe systemy wynagradzania, o wynagrodzeniu radców prawnych z tytułu zastępstwa sądowego i arbitrażowego decyduje treść porozumienia zawartego na podstawie przepisów ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. o zasadach tworzenia zakładowych systemów wynagradzania (j.t. Dz.U. z 1988 r. nr 28, poz. 196).