Wyrok SN z dnia 2 października 1996 r. sygn. I PRN 73/96

Kompetencja stron porozumienia o wprowadzeniu zakładowego systemu wynagradzania nie obejmowała odstąpienia w całości bądź w części od świadczeń deputatowych lub ich pieniężnych ekwiwalentów przysługujących zakładowym emerytom i rencistom na mocy wcześniej zawartych układów zbiorowych pracy. Taką kompetencję przyznał dopiero przepis art. 10 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o zmianie ustawy - Kodeks pracy oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 113, poz. 547 ze zm.).

Przewodniczący SSN Józef Iwulski

Sędziowie SN: Andrzej Kijowski (sprawozdawca), Walerian Sanetra

Sąd Najwyższy, z udziałem prokuratora Piotra Wiśniewskiego, po rozpoznaniu w dniu 2 października 1996 r. sprawy z powództwa Zofii H. przeciwko Zakładom Górniczo-Hutniczym "B." w B. o deputat węglowy, na skutek rewizji nadzwyczajnej Ministra Sprawiedliwości [...] od wyroku Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Katowicach z dnia 12 grudnia 1995 r. [...]

uchylił zaskarżony wyrok oraz poprzedzający go wyrok Sądu Rejonowego-Sądu Pracy w Chrzanowie z dnia 28 września 1995 r. [...] i sprawę przekazał temuż Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

Uzasadnienie

Powódka Zofia H. w pozwie z dnia 2 lutego 1995 r. skierowanym przeciwko Zakładom Górniczo-Hutniczym "B." w B. domagała się zasądzenia kwoty 555,00 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 1 stycznia 1992 r., stanowiącej różnicę między wysokością należnego w latach 1992- faktycznie otrzymanego ekwiwalentu za deputat węglowy. W uzasadnieniu swego żądania powódka podniosła, że jako pracownica pozwanych zakładów przeszła w 1982 r. na rentę inwalidzką, w trakcie której powinna na podstawie układu zbiorowego pracy dla przemysłu hutniczego otrzymywać corocznie pieniężny ekwiwalent za 2 tony węgla. Strona pozwana wypłaciła powódce z tego tytułu kwotę po 70,00 zł za lata 1992 i 1993 oraz kwotę 85,00 zł w 1994 r., a więc łącznie kwotę 225,00 zł. Natomiast rynkowa cena węgla wynosiła w tych latach odpowiednio 90,00 zł, 130,00 zł i 170,00 zł za jedną tonę. Powódka powinna zatem otrzymać w tym okresie ekwiwalent w kwocie 780,00 zł, z czego wynika, że strona pozwana zalega z wypłatą dochodzonej pozwem kwoty 555,00 zł.