Wyrok NSA z dnia 1 września 2023 r., sygn. I OSK 2719/17

Administracyjne postępowanie

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Jolanta Rudnicka Sędziowie: sędzia NSA Zygmunt Zgierski sędzia del. WSA Anna Wesołowska (spr.) Protokolant: starszy asystent sędziego Małgorzata Ziniewicz po rozpoznaniu w dniu 1 września 2023 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Ministra Infrastruktury i Budownictwa od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 3 lipca 2017 r. sygn. akt IV SA/Wa 4/17 w sprawie ze skarg M. W., R. W., M.W.i Z.W. na decyzję Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia [...] października 2016 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od Ministra Rozwoju i Technologii na rzecz M. W. i R.W. solidarnie kwotę 360 (trzysta sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego, 3. zasądza od Ministra Rozwoju i Technologii na rzecz M. W. kwotę 360 (trzysta sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 21 czerwca 2017 r. po rozpoznaniu sprawy ze skarg M. W., R. W., M. W.i Z. W. na decyzję Ministra Infrastruktury i Budownictwa (Minister) z [...] października 2016 r. w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji uchylił zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Ministra Infrastruktury i Rozwoju z [...] września 2015 r. oraz zasądził od Ministra kwoty po714 (siedemset czternaście) złotych solidarnie na rzecz skarżących M. W. i R. W. oraz solidarnie na rzecz skarżących M. W. i Z. i W. tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Minister zaskarżył powyższy wyrok skargą kasacyjną w całości zarzucając mu na podstawie art. 174 pkt 2 p.p.s.a. naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

1. art. 153 p.p.s.a. w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. i art. 16 § 1 k.p.a. przez błędne uznanie, że w świetle wytycznych, co do dalszego postępowania zawartych w wyroku NSA z 24 sierpnia 2011 r. sygn. akt I OSK 1438/10 oraz wyroku WSA w Warszawie z 16 kwietnia 2010 r. sygn. akt I SA/Wa 1081/09 należało przyjąć, że w przypadku niemożności odnalezienia dowodów na dokonanie wezwania właściciela do dobrowolnego zbycia nieruchomości należy uznać, że został rażąco naruszony art. 8 ust 1 dekretu z dnia 26 kwietnia 1949 r., podczas gdy w ww. wyroku NSA w sposób jednoznaczny wskazano, iż organ nie może domniemywać, że doszło do rażącego naruszenia prawa;