Wyrok NSA z dnia 12 kwietnia 2023 r., sygn. II FSK 2461/20

Udokumentowanie usług niematerialnych może być utrudnione, gdyż usługi niematerialne mogą przybierać różną postać, a ich efekty mogą zaistnieć w odległym czasie. Tym niemniej przyjęcie, że usługi zostały wykonane, a poniesione wydatki mają charakter kosztów podatkowych, musi mieć uzasadnienie w konkretnych zdarzeniach, np. poprzez wskazanie rodzaju podjętych działań, ich adresata, efektów, itp. Sama okoliczność zawarcia umowy, potwierdzonej wystawieniem faktur, nie jest takim dowodem. Musi istnieć konkretne potwierdzenie wykonania świadczenia i jego związku z czynnościami opodatkowanymi.

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Aleksandra Wrzesińska-Nowacka, Sędzia NSA Tomasz Kolanowski, Sędzia WSA (del.) Agnieszka Olesińska (spr.), Protokolant Konrad Kapiński, po rozpoznaniu w dniu 12 kwietnia 2023 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej K. L. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 grudnia 2019 r., sygn. akt III SA/Wa 746/19 w sprawie ze skargi K. L. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie z dnia 25 stycznia 2019 r., nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2014 r. 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od K. L. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie kwotę 4050 (słownie: cztery tysiące pięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

II FSK 2461/20

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 5 grudnia 2019 r., sygn. akt III SA/Wa 746/19 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę K. L. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie z dnia 25 stycznia 2019 r. utrzymująca w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego W. z 28 września 2018 r. określającej Skarżącemu zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2014 r. w wysokości 76.018 zł.

Z uzasadnienia wyroku Sądu pierwszej instancji wynika, że skarżący w 2014 r. prowadził pozarolniczą działalność gospodarczą pod nazwą K. L. I., w zakresie pośrednictwa w sprzedaży miejsca na cele reklamowe w mediach drukowanych. Opodatkowanie dochodu z tej działalności regulował art. 30c ust. 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r., poz. 361, ze zm., dalej: u.p.d.o.f.). Organy uznały m.in., że faktury VAT wystawione przez J. G., zaewidencjonowane przez podatnika w podatkowej księdze przychodów i rozchodów za rok 2014, nie odzwierciedlały faktycznego przebiegu operacji gospodarczych i w rezultacie nie mogą być podstawą zapisów w księgach podatkowych, zgodnie z § 11 ust. 1, 2 i 3 rozporządzenia Ministra Finansów z 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz.U. z 2017 r., poz. 728), w brzmieniu obowiązującym w 2014 r. Okoliczności towarzyszące spornym transakcjom wskazują, że strona brała czynny udział w pozyskiwaniu faktur VAT dokumentujących świadczenie usług, które nie zostały zrealizowane przez podmiot widniejący na nich jako ich wystawca. Naczelnik Urzędu Skarbowego Warszawa-Bemowo nie dał wiary rzetelności usług świadczonych przez J. G. na rzecz skarżącego. Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Warszawie stwierdził, iż w oparciu o dane wynikające ze złożonych przez stronę dokumentów dotyczących analizowanego okresu, kwota 1.857.248,18 zł stanowi przychód firmy K. L. I., uzyskany z prowadzonej w 2014 r. działalności gospodarczej.