Wyrok NSA z dnia 30 marca 2023 r., sygn. II FSK 2296/20

Podatek dochodowy od osób prawnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Beata Cieloch (spr.), Sędzia NSA Maciej Jaśniewicz, Sędzia NSA Aleksandra Wrzesińska-Nowacka, Protokolant Mateusz Rumniak, po rozpoznaniu w dniu 30 marca 2023 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 czerwca 2020 r., sygn. akt III SA/Wa 2604/19 w sprawie ze skargi S. sp. z o.o. z siedzibą w W. na interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 12 września 2019 r., nr 0114-KDIP2-2.4010.321.2019.1.AM w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej na rzecz S. sp. z o.o. z siedzibą w W. kwotę 480 (słownie: czterysta osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z 19 czerwca 2020 r., sygn. akt III SA/Wa 2604/19 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uwzględnił skargę S. sp. z o.o. z siedzibą w W. (dalej jako: "Spółka", "Skarżąca") na interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 12 września 2019 r., w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych.

Treść uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia dostępna jest w serwisie internetowym CBOSA (orzeczenia.nsa.gov.pl).

W skardze kasacyjnej Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej zaskarżył powyższy wyrok w całości, zarzucając na podstawie art. 174 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.; dalej jako: "p.p.s.a.") naruszenie przepisów prawa materialnego mających istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

- art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) p.p.s.a. w zw. z art. 15c ust. 1 w zw. z art. 15c ust. 14 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. 2019 r., poz. 865 ze zm., dalej: "u.p.d.o.p." ) przez błędną wykładnię i w konsekwencji niewłaściwą ocenę co do zastosowania polegająca na przyjęciu, że maksymalna wysokość kosztów finansowania dłużnego jakie Skarżąca ma prawo rozpoznać w danym roku podatkowym jako koszty uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych jest sumą kwoty poniesionych kosztów finansowania dłużnego w roku podatkowym w maksymalnej wysokości 3 000 000 zł (art. 15c ust. 14 pkt 1) oraz nadwyżki kosztów finansowania dłużnego ponad wyżej wymieniony limit- do wysokości w której nie przewyższa ona 30% kwoty odpowiadającej nadwyżce z uwzględnieniem dalszych stosownych modyfikacji, o których mowa w art. 15c ust 1 u.p.d.o.p., co jest niezgodne z celem wprowadzenia do polskiego porządku prawnego dyrektywy Rady (EU) 2016/1164 z dnia 12 lipca 2016 r. ustanawiającej przepisy mające na celu przeciwdziałanie praktykom unikania opodatkowania które mają bezpośredni wpływ na funkcjonowanie rynku wewnętrznego (zwanej dalej: dyrektywa ATAD) podczas gdy zastosowanie wskazanego w art. 15c ust. 14 u.p.d.o.p. progu 3 000 000 zł oznacza, że Skarżąca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów albo wartość kosztów finansowania dłużnego określoną przez limit potrącalności, o którym mowa w art. 15c ust. 1, albo wartość określoną przez próg 3 000 000 zł, w zależności od tego, która z tych wartości jest wyższa.