Wyrok NSA z dnia 10 sierpnia 2022 r., sygn. II FSK 527/22

Interpretacje podatkowe; Podatek dochodowy od osób prawnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Tomasz Kolanowski (spr.) Sędziowie Sędzia NSA Maciej Jaśniewicz Sędzia NSA Sylwester Golec po rozpoznaniu w dniu 10 sierpnia 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 17 lutego 2022 r. sygn. akt I SA/Ol 4/22 w sprawie ze skargi S. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w E. na postanowienie Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 27 października 2021 r. nr 0111-KDIB1-3.4010.217.2021.3.JKU w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

1.1. Wyrokiem z 17 lutego 2022 r., sygn. akt I SA/Ol 4/22, w sprawie ze skargi S. sp. z o.o. z siedzibą w E. (dalej: "Spółka", "Skarżąca") Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił postanowienie Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (dalej: "DKIS", "organ") z dnia 27 października 2021 r. w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie wniosku o udzielenie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych.

Pełna treść uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia, jak i innych wyroków powołanych poniżej, dostępna jest na stronie internetowej https://orzeczenia.nsa.gov.pl/ (dalej w skrócie: "CBOSA").

1.2. Od powyższego wyroku skargę kasacyjną wniósł organ, zarzucając na podstawie art. 174 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2018 r. poz. 1302 ze zm., dalej: "p.p.s.a.") naruszenie przepisów prawa procesowego w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

- art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) i art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 165a § 1 w zw. z art. 14h oraz w zw. z art. 14b § 1 i § 2a ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1406 ze zm., dalej: "O.p.") poprzez uwzględnienie skargi Skarżącej, uchylenie zaskarżonego postanowienia i w konsekwencji bezpodstawne przyjęcie, że w okolicznościach niniejszej sprawy nie zaistniały przesłanki do wydania postanowienia o odmowie wszczęcia postępowania w przedmiocie wydania interpretacji indywidualnej, bowiem w ocenie Sądu: "Wbrew zatem stanowisku organu, potrzeba analizy przepisów ustawy o rachunkowości w zakresie, w jakim jest to konieczne do wykładni art 9 ust 1 i art 15 ust 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1406 ze zm., dalej: "u.p.d.o.p.",), nie może zatem stanowić o niemożności wydania interpretacji ze względu na to tylko, że przepisy ustawy o rachunkowości nie są przepisami prawa podatkowego w rozumieniu art. 3 pkt 2 O.p. Niezasadne było więc zastosowanie w sprawie z tego względu ort. 165a § 1 w zw. z art 14h O.p. (...)". W konsekwencji Sąd uznał, że skoro z art. 9 ust. 1 u.p.d.o.p. wynika, że podatnicy podatku dochodowego od osób prawnych obowiązani są do prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami to organ podatkowy winien dokonać wykładni przepisów ustawy o rachunkowości. W ocenie organu natomiast przewidziany przez ustawodawcę zakres i sposób realizacji ochrony prawnej związanej z zastosowaniem się do interpretacji indywidualnej odnosi się wyłącznie do interpretacji przepisów materialnego prawa podatkowego. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych w żadnym miejscu nie odnosi się do kwestii sposobu przechowywania dokumentów księgowych. W tym zakresie art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zobowiązuje podatników do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami. Odrębne przepisy, o których mowa w tym artykule zawarte są w ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości, która nie stanowi przepisów prawa podatkowego i których Organ nie jest uprawniony do interpretacji. Tym samym analiza przepisów ustawy o rachunkowości nie mieści się w ramach określonych w art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, gdyż przepisy te nie stanowią przepisów prawa podatkowego w rozumieniu art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej. W konsekwencji DKIS nie jest uprawniony do interpretowania przepisów ustawy o rachunkowości, natomiast ocena sposobu archiwizowania dokumentów stwierdzających nabycie towarów i usług, sprowadzałaby się w istocie do badania przez organ materiału dowodowego. W rezultacie, w ocenie Organu, w przedmiotowej sprawie zaistniała przesłanka do odmowy wszczęcia postępowania, wynikająca z art. 165a § 1 Ordynacji podatkowej;