Wyrok NSA z dnia 16 października 2019 r., sygn. II OSK 2921/17

Budowlane prawo

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Roman Hauser Sędziowie sędzia NSA Jerzy Siegień sędzia del. WSA Kazimierz Bandarzewski /spr./ Protokolant starszy inspektor sądowy Mariusz Szufnara po rozpoznaniu w dniu 16 października 2019 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Mazowieckiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 lipca 2017 r., sygn. akt VII SA/Wa 1973/16 w sprawie ze skargi M. F. na decyzję Mazowieckiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] czerwca 2016 r., nr [...] w przedmiocie nakazu rozbiórki 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od Mazowieckiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego na rzecz M. F. kwotę 240 (słownie: dwieście czterdzieści) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 11 lipca 2017 r. sygn. akt VII SA/Wa 1973/16 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie po rozpoznaniu sprawy ze skargi M. F. na decyzję Mazowieckiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] czerwca 2016 r. nr [...] w przedmiocie nakazu rozbiórki uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu pierwszej instancji.

Powyższy wyrok został wydany w następującym stanie faktycznym i prawnym:

Decyzją z dnia [...] czerwca 2016 r. Mazowiecki Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a. utrzymał w mocy decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w P. z dnia 8 kwietnia 2016 r. nr [...], wydaną w oparciu o art. 49b ust. 1 i 2, art. 80 ust. 2 pkt 1, art. 83 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2016 r. poz. 290, z późn. zm.) zwanej dalej Prawem budowlanym z 1994 r. i art. 104 K.p.a. nakazującą M. F. rozbiórkę samowolnie wybudowanego budynku gospodarczego o konstrukcji drewnianej (5 x 3,9 m) na działce nr [...] w miejscowości [...] Gmina [...]. W uzasadnieniu organ argumentował, że z uwagi na wymiary wskazanego obiektu (pow. zabudowy do 25 m2) jego realizacja wymagała zgłoszenia, stosownie do art. 29 ust. 1 pkt 2 i art. 30 ust. 1 pkt 1 Prawa budowlanego z 1994 r. Do jego legalizacji zastosowanie znajdował art. 49b ww. ustawy dotyczący obiektów budowlanych bądź ich części, będących w budowie albo wybudowanych bez wymaganego zgłoszenia bądź pomimo wniesienia sprzeciwu przez właściwy organ. Organ podkreślił, że zgodnie z art. 61 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2015 r., poz. 199 z późn. zm.) zwanej dalej jako "u.p.z.p.", jednym z niezbędnych warunków do uzyskania decyzji o warunkach zabudowy, w sytuacji braku obowiązującego planu miejscowego, jest uzyskanie zgody na zmianę przeznaczenia gruntów leśnych na cele nieleśne. W przedmiotowej sprawie zgoda taka nie została wydana, w związku z czym brak było podstaw do legalizacji budynku gospodarczego. Dodatkowo wskazano na niezgodność z § 271 ust. 2 i ust. 8 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2015 r. poz. 1422) wobec niezachowania wymaganych odległości od lasu, która dla budynków PM (nieprzeznaczonych na pobyt ludzi) winna wynosić minimum 12 m (8 m x 150 % = 12 m). Z tych względów uznano, że obiekt narusza przepisy techniczno-budowlane, co umożliwia jego doprowadzenie do stanu zgodnego z prawem (art. 49b ust. 2 Prawa budowlanego z 1994 r.).