Wyrok NSA z dnia 28 czerwca 2019 r., sygn. I GSK 1415/18

Środki unijne

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Barbara Mleczko-Jabłońska Sędzia NSA Hanna Kamińska Sędzia del. WSA Barbara Kołodziejczak-Osetek (spr.) Protokolant Marta Woźniak po rozpoznaniu w dniu 28 czerwca 2019 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej J. P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 17 listopada 2016 r. sygn. akt III SA/Po 415/16 w sprawie ze skargi J. P. na decyzję Dyrektora Wielkopolskiego Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa z dnia [...] marca 2016 r. nr [...] w przedmiocie zmiany wysokości renty strukturalnej 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od J. P. na rzecz Dyrektora Wielkopolskiego Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa 360 (trzysta sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu wyrokiem z dnia 17listopada 2016 r. , sygn. akt III SA/Po 415/16 na podstawie art.151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.), dalej: " p.p.s.a.", oddalił skargę J. P. na decyzję Dyrektora Wielkopolskiego Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa (dalej: "Dyrektor ARiMR" lub " ARiMR" ) w Poznaniu z dnia [...] marca 2016 r., nr [...], utrzymującą w mocy decyzję Kierownika Biura Powiatowego ARiMR w Pile z dnia [...] listopada 2015 r., nr [...], o zmianie wysokości renty strukturalnej.

Sąd I instancji uznał skargę za bezzasadną. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wskazał, iż przedmiotem rozstrzygnięcia w sprawie, jest zmniejszenie przyznanej skarżącemu renty strukturalnej za okres od sierpnia 2009 roku do marca 2015 roku z uwagi na nabycie przez skarżącego prawa do emerytury.

Istota sporu natomiast, sprowadzała się po pierwsze, do stwierdzenia, czy na wskazane zmniejszenie renty strukturalnej ma wpływ na okoliczność wstrzymania świadczeń przysługujących skarżącemu z tytułu nabytego prawa do emerytury, oraz pod drugie, do eksponowanych przez skarżącego kwestii procesowych odnoszących się do trybu procedowania oraz prawidłowości przeprowadzonego postępowania wyjaśniającego. Sąd I instancji przedstawił w pierwszej kolejności ramy prawne sprawy i podkreślił, że co do zasady rozporządzenia unijne mają przymiot bezpośredniej skuteczności i nie jest dopuszczalne normowanie tego samego przedmiotu przez krajowe organy prawodawcze (art. 249 akapit drugi Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, Dz. U. z 2004 r. Nr 90, poz. 864/2 ze zm.). Niektóre przepisy omawianego rozporządzenia wyznaczają ogólne zasady udzielania pomocy w rolnictwie, a nie wprost, szczegółowo regulują przesłanki i tryb przyznawania poszczególnych form tego wsparcia. W związku z tym w niektórych kwestiach prawodawca unijny dopuścił ustanowienie odmiennych uregulowań przez Państwa Członkowskie. Zwłaszcza zgodnie z art. 37 ust. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 1257/1999 z dnia 17 maja 1999 r. w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiejskich z Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej (EFOGR) oraz zmieniającego i uchylającego niektóre rozporządzenia (Dz. Urz. UE Seria L z 1999 r. Nr 160, poz. 80 ze zm., dalej: "rozporządzenie 1257/1999") Państwa Członkowskie mogą ustanowić dalsze lub bardziej restrykcyjne warunki przyznawania wsparcia Wspólnoty na rzecz rozwoju obszarów wiejskich, pod warunkiem jednak, że warunki te będą zgodne z celami i wymaganiami ustanowionymi w rozporządzeniu 1257/1999. W tym względzie ustawodawca krajowy został zatem upoważniony do ustanowienia dalszych lub bardziej restrykcyjnych warunków przyznawania m.in. rent strukturalnych (wcześniejszych emerytur).