Wyrok NSA z dnia 23 lipca 2019 r., sygn. II FSK 2721/17

Wydatki ponoszone przez pracodawcę na zapewnienie noclegów dla swoich pracowników w miejscu wykonywania przez nich pracy na jego rzecz, z wyłączeniem podróży służbowej będą stanowić dla nich przychód, w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym, od którego płatnik jest obowiązany pobrać zaliczkę na podatek na zasadach określonych w art. 32 tej ustawy.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Małgorzata Wolf-Kalamala (sprawozdawca), Sędzia NSA Beata Cieloch, Sędzia WSA del. Sylwester Golec, Protokolant Justyna Nawrocka, po rozpoznaniu w dniu 23 lipca 2019 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Szefa Krajowej Administracji Skarbowej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 6 czerwca 2017 r. sygn. akt I SA/Kr 361/17 w sprawie ze skargi P. sp.j. z siedzibą w B. (obecnie: I. sp. z o.o. sp. k. z siedzibą w B.) na interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach działającego z upoważnienia Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 19 stycznia 2017 r. nr 2461-IBPB-2-2.4511.1012.2016.1.KRB w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości, 2) oddala skargę, 3) zasądza od I. sp. z o.o. sp. k. z siedzibą w B. na rzecz Szefa Krajowej Administracji Skarbowej kwotę 580 (pięćset osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z 6 czerwca 2017 r., sygn. akt I SA/Kr 361/17, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie uchylił zaskarżoną przez P. sp.j. z siedzibą w B. (obecnie: I. sp. z o.o. sp. k. z siedzibą w B.) interpretację indywidualną Ministra Rozwoju i Finansów z 19 stycznia 2017 r., w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych.

Przedstawiając w uzasadnieniu wyroku stan sprawy Sąd pierwszej instancji podał, że we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej skarżąca wskazała, że jest firmą specjalizującą się m.in. w realizacji prac montażowo-spawalniczych na liniach produkcyjnych w zakresie m.in. przesyłowych obiektów liniowych rurociągów, zlecanych przez podatników krajowych jak i zagranicznych. Firma zatrudnia pracowników na umowę o pracę z miejscem zatrudnienia wskazanym, jako miejsce pracy siedzibę firmy. Wnioskodawca prowadzi roboty na terenie budów krajowych oraz zagranicznych. W związku z tym wnioskodawca przyznał pracownikom świadczenie rozłąkowe za dni oddelegowania w wysokości obecnie obowiązującej diety krajowej w wysokości 30 zł za każdy dzień pracy na budowach krajowych i zagranicznych. Świadczenie to przyznano na podstawie zarządzenia ministra pracy i polityki socjalnej z dnia 14 sierpnia 1990 r., ponieważ spółka prowadzi prace na terenie różnych budów w zależności od zawartych kontraktów i taką działalność obejmował Układ Zbiorowy Budownictwa. Zostało to wpisane w regulamin pracy i od tych świadczeń spółka nie odprowadza zaliczki na podatek dochodowy i ZUS, przyjmując, że świadczenia te nie podlegają opodatkowaniu. Pracownicy zatrudnieni w kraju wyrażają zgodę na czasowe przeniesienie na te budowy i w związku z tym firma rozlicza i pokrywa koszty wynajętych kwater do wysokości 500 zł/miesiąc wliczając to w koszty przedsiębiorstwa. Pracownicy zatrudnieni przez wnioskodawcę na budowach zagranicznych realizują prace na zawartych kontraktach. Wszyscy pracownicy realizujący kontrakty za granicą są zatrudnieni na umowę o pracę i jadąc na taki kontrakt otrzymują aneks do umowy o pracę ze wskazaniem konkretnego miejsca pracy i ze stawką wynagrodzenia obowiązującą podczas pracy na tym kontrakcie. Firma opłaca za tych pracowników koszty zakwaterowania i księguje to, jako koszt firmy bez opłacania składek od tych kosztów. Pracownicy na tych budowach są rozliczani na zasadach oddelegowania poprzez odliczenie od podstawy wynagrodzenia (od stawki na aneksie) iloczynu diet i dni przebywania na kontrakcie w danym okresie rozliczeniowym. Jak wynika z wyroku TK z 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13 oraz wyroku NSA z 19 września 2014 r. sygn. akt II FSK 2280/12 i wyroku NSA z 2 października 2014 r. sygn. akt II FSK 2387/12 zapewnienie zakwaterowania pracownikowi na czas wykonywania przez niego pracy nie może zostać uznane za przychód pracownika w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm., dalej: "u.p.d.o.f."). Spółka uważa, że przyznanie świadczenia rozłąkowego oraz pokrywanie kosztów zakwaterowania pracowników podczas pracy za granicą jest prawidłowe i nie podlega opodatkowaniu.