Wyrok NSA z dnia 9 stycznia 2019 r., sygn. II FSK 90/17

Zasadą ustanowioną w art. 22g ust. 4 u.p.d.o.f. jest, że za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Odstępstwo od tej zasady zostało określone w ust. 9 tego artykułu, jednak winno ono mieć zastosowanie, chociażby z racji istoty odstępstwa od zasady, w sytuacjach kiedy podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia na skutek innych przyczyn niż własne niedbalstwo lub niedochowanie należytej staranności. Brak obowiązku gromadzenia dowodów zaświadczających o poniesieniu wydatków nie jest wystarczającym powodem do zastosowania regulacji z art. 22g ust. 9 u.p.d.o.f., bez względu na występujące okoliczności.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Tomasz Zborzyński, Sędzia NSA Jolanta Sokołowska (sprawozdawca), Sędzia WSA (del.) Artur Kot, Protokolant Dorota Rembiejewska, po rozpoznaniu w dniu 9 stycznia 2019 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej L. T. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 19 października 2016 r. sygn. akt I SA/Po 254/16 w sprawie ze skargi L. T. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 3 grudnia 2015 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za rok 2010 oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 19 października 2016 r., sygn. akt I SA/Po 254/16, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu (dalej także jako "WSA" lub "Sąd I instancji") oddalił skargę L. T. (dalej: "Skarżąca") na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej

w Poznaniu (dalej: "Dyrektor IS") z 3 dnia grudnia 2015 r. w przedmiocie określenia zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2010 r.

Przebieg postępowania podatkowego przedstawiony przez WSA w Poznaniu:

Naczelnik Urzędu Skarbowego w P. (dalej: "Naczelnik US") decyzją z dnia 29 czerwca 2015 r. określił skarżącej zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych z kapitałów pieniężnych za 2010 r. w wysokości 179 665, 00 zł. Organ uznał, że skarżąca zawyżyła koszty uzyskania przychodów z tytułu objęcia udziałów w spółce S. sp. z o. o. (dalej: "Spółka") w zamian za wkład niepieniężny w postaci udziału w zabudowanej nieruchomości. Zdaniem organu koszty uzyskania przychodów winny być wykazane w wysokości 161.895,68 zł, a nie jak wskazała skarżąca - 1.107.385,50 zł.