Wyrok NSA z dnia 4 lipca 2018 r., sygn. II OSK 3238/17

Nadzór budowlany

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Małgorzata Masternak - Kubiak Sędziowie sędzia NSA Małgorzata Miron sędzia del. WSA Agnieszka Wilczewska - Rzepecka (spr.) po rozpoznaniu w dniu 4 lipca 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej T. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 27 czerwca 2017 r., sygn. akt II SA/Kr 32/17 w sprawie ze skargi T. S. i J. S. na decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w [...] z dnia [...] listopada 2016 r., znak: [...] w przedmiocie nakazu rozbiórki oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 27 czerwca 2017 r., sygn. akt II SA/Kr 32/17, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, oddalił skargę T. S. i J. S. na decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w [...] z dnia [...] listopada 2016 r., nr [...], w przedmiocie nakazu rozbiórki.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku złożyła T. S., wnosząc o jego uchylenie w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania oraz o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono:

1) na podstawie "art. 174 ust. 1" ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (zwana dalej: p.p.s.a.) naruszenie prawa materialnego, tj.:

a) art. 3 § 1 p.p.s.a. w zw. art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. w zw. art. 51 ust. 1 pkt 1 "u.p.b.", poprzez jego błędne zastosowanie, w sytuacji, gdy przepis ten, w związku z działaniem skarżącej w zgodzie z warunkami technicznymi i wskazaniami Burmistrza, nie powinien znaleźć zastosowania w przedmiotowej sprawie;

b) art. 3 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. w zw. art. 199 Kodeksu cywilnego, poprzez jego błędną wykładnię, polegającą na uznaniu za słuszne twierdzenia organów administracji I i II instancji, iż wykonanie wewnętrznej kanalizacji sanitarnej w części przeznaczonej do wyłącznego użytku jednego ze współwłaścicieli nieruchomości jest czynnością przekraczającą zakres zwykłego zarządu nieruchomością, co z kolei doprowadziło Sąd a quo do błędnego przekonania, iż skarżąca nie posiadała prawa do dysponowania nieruchomością na cele budowlane we wskazanym zakresie;