Wyrok NSA z dnia 5 lipca 2018 r., sygn. I FSK 740/18

Zawarte w art. 188 O.p. sformułowanie "chyba, że okoliczności te stwierdzone są wystarczająco innymi dowodem" odnosi się do sytuacji, gdy żądanie dotyczy tezy dowodowej już stwierdzonej na korzyść strony. Jeżeli dowód dotyczy tezy odmiennej (tzw. przeciwdowód), powinien być przeprowadzony.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Janusz Zubrzycki (sprawozdawca), Sędzia NSA Maria Dożynkiewicz, Sędzia NSA Krzysztof Wujek, Protokolant Jan Jaworski, po rozpoznaniu w dniu 5 lipca 2018 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej W.Ż. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 września 2017 r. sygn. akt III SA/Wa 2395/17 w sprawie ze skargi W.Ż. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 30 czerwca 2014 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za poszczególne okresy rozliczeniowe 2008 r. 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie, 2) zasądza od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w W. na rzecz W. Ż. kwotę 3.070 (słownie: trzy tysiące siedemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1. Wyrok Sądu pierwszej instancji i przedstawiony przez ten Sąd tok postępowania przed organami.

1.1. Wyrokiem z 25 września 2017 r. w sprawie III SA/Wa 2395/17 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę W. Ż. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z 30 czerwca 2014 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług za poszczególne okresy rozliczeniowe 2008 r.

1.2. Przedstawiając stan faktyczny sprawy Sąd I instancji podał, że decyzją z 12 marca 2014 r. Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w W. dokonał odmiennego, niż zadeklarowane przez Stronę, rozliczenia podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące od stycznia do grudnia 2008 r. W uzasadnieniu wskazano, że przeprowadzone wobec Strony postępowanie kontrolne wykazało zawyżenie kwot podatku naliczonego do odliczenia, poprzez odliczenie podatku z faktur wystawionych przez: P. Sp. z o.o. (dalej: P.) oraz J. H.(dalej: J. H.). Organ uznał, że zakupy usług opisanych na zakwestionowanych fakturach (związane z realizacją inwestycji budowlanej przy ul. [...]) nie miały miejsca, a zatem na podstawie art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a) ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, ze zm.; dalej: u.p.t.u.), faktury te nie stanowią podstawy do odliczenia wykazanego w nich podatku naliczonego. Dyrektor Izby Skarbowej zaskarżoną decyzją z 30 czerwca 2014 r. utrzymał ww. rozstrzygnięcie organu I instancji w mocy. Organ odwoławczy podzielił zajęte w przedmiotowej decyzji stanowisko odmawiające Stronie prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur otrzymanych od P. i J. H., uznając, że nie dokumentują one rzeczywiście dokonanych czynności. Zauważono, że ustalenia te zostały wywiedzione w oparciu o analizę zgromadzonego materiału dowodowego, m. in. danych zebranych w trakcie kontroli przeprowadzonych u kontrahenta Strony oraz zeznań uzyskanych w wyniku przesłuchania szeregu świadków (w tym również przeprowadzonych w odrębnych postępowaniach i włączonych do materiału dowodowego niniejszej sprawy). Po przeanalizowaniu treści przepisów prawa materialnego organ odwoławczy wskazał ponadto, że - wbrew twierdzeniom Strony -zaistniałe w sprawie okoliczności wskazują na jej świadomy udział w procederze obrotu fikcyjnymi fakturami. Zdaniem organu, w kontaktach ze swoimi kontrahentami Strona nie dochowała należytej staranności, nie dopełniła minimalnych wymogów odnośnie bezpieczeństwa prawnego prowadzonego obrotu gospodarczego.