Wyrok NSA z dnia 17 stycznia 2018 r., sygn. II FSK 3401/15

Podatek od nieruchomości

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Tomasz Kolanowski, Sędzia NSA Beata Cieloch (sprawozdawca), Sędzia WSA (del.) Bogusław Wolas, Protokolant Justyna Bluszko-Biernacka, po rozpoznaniu w dniu 17 stycznia 2018 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Z. w Z. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 7 lipca 2015 r. sygn. akt I SA/Gl 1154/14 w sprawie ze skargi Z. w Z. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Bielsku-Białej z dnia 11 sierpnia 2014 r. nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2014 r. oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

I.1. Zaskarżonym wyrokiem z 7 lipca 2015 r., sygn. akt I SA/Gl 1154/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach oddalił skargę Z. w Z. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Bielsku-Białej z 11 sierpnia 2014 r. nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości na 2014 r.

I.2. W uzasadnieniu Sąd ten wskazał, że decyzją z 2 lutego 2015 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze po rozpatrzeniu odwołania Strony utrzymało w mocy decyzję Burmistrza Z. z 1 kwietnia 2014 r. w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania w podatku od nieruchomości za 2014 r.

Jako że Strona udziela świadczeń zdrowotnych, organ określił Stronie zobowiązanie podatkowe, stosując wobec budynków stawkę dla nieruchomości związanych z udzielaniem świadczeń zdrowotnych w rozumieniu przepisów o działalności leczniczej zajętych przez podmioty udzielające tych świadczeń, natomiast do gruntów i budowli przyjął stawkę dla nieruchomości związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. Łącznie zobowiązanie podatkowe Strony w podatku od nieruchomości za 2014 r. określono na kwotę 114.769 zł. Zdaniem organu działalność lecznicza prowadzona przez zakład opieki zdrowotnej jest działalnością zarobkową i gospodarczą.

SKO szczególnie akcentowało okoliczność, że art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. d ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 849 ze zm.; dalej u.p.o.l.) w wersji obowiązującej od 1 lipca 2011 r., mimo pominięcia normatywnej kwalifikacji udzielania świadczeń zdrowotnych jako działalności gospodarczej, nie stanowi podstawy do odstąpienia od uznania udzielania świadczeń zdrowotnych za działalność gospodarczą. Organ odwołał się nadto do regulacji zawartej w art. 2 ust. 1 pkt 5 i 10, art. 3, art. 4, art. 5 i art. 16 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz. U. nr 112, poz. 654 ze zm.; dalej u.d.l.) oraz art. 64 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2013 r., poz. 672 ze zm.; dalej u.s.d.g.), stwierdzając, że działalność lecznicza jest działalnością gospodarczą, którą mogą prowadzić przedsiębiorcy w rozumieniu u.s.d.g. lub inne podmioty wskazane w u.d.l., w tym zakład opieki zdrowotnej, po spełnieniu wymogów formalnych nałożonych na te podmioty przez przepisy prawa, w tym art. 64 i następne u.s.d.g. Mimo zaś zmian stanu prawnego przepisy nadal podtrzymały charakter prawny zakładu opieki zdrowotnej i istniejące uprzednio zasady samodzielności zakładu w zakresie gospodarki finansowej oraz możliwość prowadzenia innej działalności niż odpłatna działalność lecznicza.