Wyrok NSA z dnia 12 września 2017 r., sygn. II OSK 2783/16

Istota zabudowy zagrodowej polega na tym, że na terenie gospodarstwa rolnego buduje się w miejscu do tego najbardziej dogodnym z uwagi na potrzeby tego gospodarstwa budynki składające się na zagrodę.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Zdzisław Kostka Sędziowie Sędzia NSA Małgorzata Masternak - Kubiak Sędzia del. WSA Tamara Dziełakowska (spr.) Protokolant sekretarz sądowy Olga Jasionek po rozpoznaniu w dniu 12 września 2017 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej Rady Gminy B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 maja 2016 r. sygn. akt IV SA/Wa 2222/14 w sprawie ze skargi Wojewody [...] na uchwałę Rady Gminy Bulkowo z dnia 3 czerwca 2014 r. nr 308/XXXV/14 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego 1) uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie, 2) zasądza od Wojewody [...] na rzecz Gminy B. kwotę 500 (pięćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 18 maja 2016 r., sygn. akt IV SA/Wa 2222/14, na skutek skargi Wojewody [...] stwierdził nieważność uchwały Rady Gminy Bulkowo z 3 czerwca 2014 r. nr 308/XXXV/14 w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w gminie [...] dla obszarów rozmieszczenia elektrowni wiatrowych w miejscowościach N. P. i R. N..

Wojewoda [...] w skardze podnosił zarzuty dotyczące poszczególnych przepisów zaskarżonego planu miejscowego, wnosząc o stwierdzenie jego nieważności we wskazanych częściach.

Sąd pierwszej instancji uznał, że trafne są zarzuty dotyczące § 3 ust. 2 zaskarżonego planu, przy czym stwierdził, iż ich uwzględnienie nie jest możliwe poprzez odpowiednią modyfikację tego przepisu, lecz w celu usunięcia niezgodności z prawem konieczne jest stwierdzenie nieważności całego planu. W związku z tym stwierdził też, że skarga została uwzględniona w przeważającej części z przyczyn, które nie zostały w niej podniesione. Uznał też, że § 3 ust. 2 zaskarżonego planu dotyczy całości jego postanowień i dlatego stwierdzenie nieważności zaskarżonego planu w całości, mimo że skarżący żądał stwierdzenia ściśle wskazanych jego przepisów, nie stanowi wyjścia poza granice skargi.